Binturong orientalny, binturong, binturong palawański (Arctictis binturong) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny łaskunów (Paradoxurinae) w obrębie rodziny wiwerowatych (Viverridae).
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Dz
DzienneWs
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Na
NadrzewneZw
Zwierzęta oswojoneZo
ZoochoriaSk
SkansorialneŻy
ŻyworodneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
St
StadneGe
Generalnie samotnikiNi
Nie migrująceB
zacznij od...U dorosłych binturongów długość ciała wynosi 61–96,5 cm, długość ogona 50–84 cm, długość tylnej stopy 11,8–18 cm, długość ucha 4,9–5,2 cm; masa ciała 9–20 kg.
Binturong orientalny występuje we wschodnim Nepalu, północno-wschodnich Indiach (Sikkim, Asam i Arunachal Pradesh), Bhutanie, Bangladeszu, południowo-środkowej Chińskiej Republice Ludopwej (Junnan i Kuangsi), kontynentalnej południowo-wschodniej Azji, na półwyspowej części Tajlandii i Malezji, Indonezji (Sumatra, Jawa, Nias, Bangka, Bintan i Kundur) oraz Filipinach (Calauit i Palawan).
Binturongi żyją na drzewach w niewielkich rodzinnych grupach. Są wszystkożerne – zależnie od dostępności pokarmu, mogą się odżywiać małymi ssakami lub ptakami, ale także owocami lub padliną. Prowadzą nocny tryb życia .
Żyją do 18 lat, uzyskują dojrzałość płciową po ok. 2.5 roku życia i pozostają płodne do wieku 15 lat. Ciąża samicy trwa ok. 90–92 dni i na świat przychodzi zwykle dwoje lub troje młodych. Choć binturongi mogą rozmnażać się przez cały rok, zaobserwowano znacznie bardziej intensywny rozród w miesiącach zimowych – od stycznia do marca.
Choć binturongi są wszystkożerne, a żyjące na wolności preferują pokarm roślinny (głównie owoce), to posiadają one uzębienie typowe dla rzędu Carnivora – długie kły, ostre siekacze i zęby policzkowe służące do miażdżenia.
Binturong jest jednym z dwóch gatunków mięsożerców z chwytnym ogonem, który stanowi 1,2 długości ciała zwierzęcia mierzonej od czubka głowy do początku ogona. Używa go do wspinania się na drzewa i zwisania z gałęzi jak niektóre małpy. W czasie odpoczynku leży na brzuchu ze swobodnie zwisającymi łapami i ogonem mocno owiniętym wokół gałęzi, chroniąc się w ten sposób przed upadkiem.
Zakrzywione pazury pomagają binturongom wspinać się po nierównych powierzchniach, a poduszki na łapach poruszać się po konarach. W czasie przemieszczania się po ziemi łapy binturonga układają się płasko jak u niedźwiedzi. Do charakterystycznych cech należy zaliczyć trwale zrośnięty trzeci i czwarty palec u tylnych kończyn. Podobnie, jak wiele innych ssaków drapieżnych, binturongi obojga płci posiadają owalne gruczoły odbytowe, wytwarzające wydzielinę służącą do znaczenia terenu.
Szorstka sierść binturonga jest zazwyczaj czarna, czasami z białym paskiem na ogonie.
Kolor oczu może być powiązany z ogólnym ubarwieniem. Większość osobników ma czekoladowe lub brązowo-czerwone oczy.
Ślina binturonga ma zaskakujące zdolności odkażające. Gdy większość zwierząt liże swoje własne rany, binturongi pomagają sobie nawzajem, a nawet napotkanym ludziom. Badania pokazują znacznie przyspieszone tempo gojenia i zmniejszone bliznowacenie po zaaplikowaniu śliny na ranę.
Binturongi żyją w grupach. Spędzają większość czasu na drzewach. Zazwyczaj są nieagresywne, ale w obliczu zagrożenie potrafią wypróżnić się na napastnika. Zdolne są do rozpylania drażniącej substancji jak skunksy.
Zmiany klimatyczne mają duży wpływ na zachowanie binturongów. W wysokich temperaturach dłużej śpią, mniej jedzą i ciężej oddychają. W niskich temperaturach są dużo bardziej podatne na zakażenia spowodowane zimnem i zmniejszonym terytorium.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (narażony na wyginięcie).
Zaobserwowano, że binturongi należą do zwierząt podatnych na zakażenie wirusem CDV (Canine Distemper Virus), należącym do rodzaju Morbillivirus i rodziny Paramyxoviridae, atakującym również lwy, pantery, tygrysy i jaguary. Pierwszy zarejestrowany przypadek dotyczył dwóch binturongów z Ogrodu Zoologicznego Everland w Korei, które zmarły 10 dni od wystąpienia pierwszych objawów klinicznych, takich jak osowiałość, duszności, biegunka i drgawki. Sekcje wykazały ograniczenie zasięgu zmian patologicznych do płuc i przewodu pokarmowego. Pozakomórkowe kwasochłonne ciała inkluzyjne obserwowano w nabłonku błony śluzowej oskrzeli, oskrzelików, jelita cienkiego i grubego, miedniczek nerkowych i pęcherza moczowego. Obecność samego wirusa stwierdzono zaś w zamrożonych preparatach z płuc drogą immunofluorescencji bezpośredniej.
Binturong orientalny jest gatunkiem, którego hodowla w niewoli jest możliwa, podobnie jak jego rozród.