Indyjska Murena Błotna (Gymnothorax tile) – murena występująca w zachodniej części Oceanu Spokojnego i Oceanie Indyjskim, okaz notuje się w okolicach Wysp Andamańskich, Indonezji oraz Filipin. Okaz został po raz pierwszy opisany przez Francisa Buchanan-Hamiltona w 1822 roku, jest również powszechnie znany jako Murena słodkowodna.
Osiąga długość około 0,6 m. Ocenia się, że węgorze te mogą żyć do 30 lat. Gatunek charakteryzuje się czarnym ciałem z pomarańczowo-białymi plamkami pokrywającymi długość ciała. Gymnothorax tile, jak każdy inny okaz mureny, posiada drugi zestaw szczęk, zwanych szczękami gardłowymi, które służą im do połykania zdobyczy. Należy do muren o słabo rozwiniętym narzędziu wzroku, a zamiast tego polega na wyostrzonym węchu i wychwytywaniu wibracji w wodzie, aby wykryć ofiarę lub zbliżające się zagrożenie.
Typ siedliska mureny słodkowodnej to morze, na głębokości od 0-10 metrów. Najczęściej znajduje się ja w morskich gruzowiskach lub na miękkim podłożu z błota i piasku. Często występuje w estuariach, ale może również pojawiać się w niższych partiach rzek. Żyje w warunkach morskich, ale podróżuje do słodkiej wody w celu rozmnażania i tarła.
Kiedy trzymane są jako zwierzęta domowe, indyjskie mureny błotne lepiej rozwijają się w słonawej wodzie niż w czystej słodkiej wodzie. Wskazane jest umieszczenie pokrywy na zbiorniku, ponieważ wiadomo, że mają zdolność wyskakiwania ze zbiorników akwariowych.
Żywi się skorupiakami i małymi rybami. Jest to w większości padlinożerca, który zjada martwe ryby, krewetki i inne tego typu pokarmy. Ze względu na słaby wzrok węgorz ten nie poluje normalnie, ale ucieknie się do polowania, jeśli nie ma innej opcji.
