De mormonenkrekel (Anabrus simplex) is een insect uit de familie van de sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). Het insect leeft in uitgestrekte gebieden in heel West-Noord-Amerika.
De soort heeft geen of slechts weinig ontwikkelde vleugels. Het is een log dier en kan, ondanks het bezit van lange achterpoten, niet springen. De maximale lengte is ongeveer zeven centimeter. Het mannetje is kleiner dan het wijfje, dat over een legboor beschikt, waarmee zij eieren in de grond legt. De dieren zijn zeer vraatzuchtig en eten zelfs hun soortgenoten op. Mormonenkrekels hebben een variabele kleur. De algemene kleur kan zwart, bruin, rood, paars of groen zijn. Het 'schild' (pronotum of gemodificeerde prothorax dat rudimentaire vleugels bedekt) achter het hoofd kan gekleurde markeringen hebben. De buik kan gestreept lijken. Vrouwtjes hebben een lange legboor, die niet moet worden aangezien voor een angel. Beide geslachten hebben lange antennes.
Mormonenkrekels kunnen morfologische veranderingen ondergaan die worden veroorzaakt door hoge populatiedichtheden, vergelijkbaar met die bij sprinkhanen. De meest opvallende verandering is de kleur: solitaire individuen hebben meestal een groene of paarse kleur, terwijl zwermende individuen vaak zwart, bruin of rood zijn.
De mormonenkrekel vertoont een uitgesproken voorkeur voor kruidachtige bloeiende planten, maar ook grassen en struiken zoals alsem worden geconsumeerd. Mormonenkrekels eten ook insecten, waaronder andere mormonenkrekels (vooral individuen die zijn gedood of gewond door auto's of insecticiden).
Kannibalistisch gedrag kan het gevolg zijn van eiwit- en zouttekort, zwermgedrag kan op zijn beurt een strategie zijn om predatie door andere mormonenkrekels te voorkomen. Een dagboek dat een reis van 1846 langs de Oregon Trail beschrijft hun kannibalistische gedrag:
Tijdens een plaag kunnen mormonenkrekels aanzienlijke schade aanrichten aan gewassen in de landbouw en in tuinen. In 2003 vormden ze een ernstige plaag in het westen van de VS: in Utah, Idaho en Nevada.
De eieren komen meestal in de lente uit nadat ze zijn gelegd, hoewel het in sommige gebieden wel vijf jaar kan duren voordat eieren uitkomen. Het uitkomen begint wanneer de bodemtemperatuur vier graden Celsius (veertig graden Fahrenheit) bereikt. De nimfen doorlopen zeven stadia voordat ze het volwassen stadium bereiken, meestal zestig tot negentig dagen.
Het fokken begint binnen tien tot veertien dagen na het bereiken van het volwassen stadium. Het mannetje geeft het vrouwtje een grote spermatofoor die tot zevenentwintig procent van zijn lichaamsgewicht kan bedragen. De spermatofoor is meestal voedsel voor het vrouwtje om te consumeren, maar bevat ook sperma om haar eieren te bevruchten. Dit huwelijksgeschenk zorgt ervoor dat vrouwtjes in de zwermfase strijden om mannetjes, een gedrag dat niet wordt gezien bij vrouwtjes in eenzame fase.
Het vrouwtje legt haar eieren door haar legboor diep in de grond te duwen. Elk vrouwtje kan meer dan honderd eieren leggen, waarbij individuele eieren eruitzien als een rijstkorrel met een grijze tot paarsachtige kleur.
