Łabędź czarnoszyi (Cygnus melancoryphus) – gatunek dużego ptaka z podrodziny gęsi (Anserinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae). Zamieszkuje południową część Ameryki Południowej oraz Falklandy. Nie występuje dymorfizm płciowy. Jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju Cygnus. Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków.
Długość ciała 102–124 cm, rozpiętość skrzydeł około 177 cm; masa ciała samic 3500–4400 g, samców 4600–8700 g. Ten ptak wygląda tak, jak blisko z nim spokrewniony łabędź niemy, ale ma czarną szyję oraz większą, różową woskówkę. Za okiem ma cienki, biały pasek. Samiec nie różni się od samicy. Jest dosyć cichym ptakiem, ale gdy broni gniazda, potrafi być głośny.
Zamieszkuje południowe obszary Ameryki Południowej oraz Falklandy. Najliczniej Patagonię i Ziemię Ognistą. Populacje z północy zasięgu oraz z Falklandów są generalnie osiadłe. Ptaki z wyższych szerokości geograficznych zimą migrują na północ aż po południowo-wschodnią Brazylię i Paragwaj.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje łabędzia czarnoszyjego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Globalny trend liczebności uznawany jest za stabilny, choć trendy liczebności niektórych populacji nie są znane.