Modroara hiacyntowa, ara hiacyntowa (Anodorhynchus hyacinthinus) – gatunek dużego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujący Amerykę Południową (wyspowo od środkowej Brazylii po wschodnią Boliwię i północno-wschodni Paragwaj). Największa z latających papug. Na wolności narażona na wyginięcie; spotykana w hodowlach. Nie wyróżnia się podgatunków.
Dz
DzienneZi
ZiarnożerneOw
OwocożerneRo
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Na
NadrzewneZw
Zwierzęta oswojoneZo
ZoochoriaJa
JajorodneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Lą
LądoweZw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sp
Społecznest
stadne ptakiNi
Nie migrująceH
zacznij od...Ni
Niebieskie zwierzętaModroary hiacyntowe są towarzyskimi, łagodnymi ptakami; zwykle widuje się je w parach, ale też w grupach rodzinnych i stadkach do 10 osobników. Są hałaśliwe i rzucające się w oczy.
Tropikalne lasy deszczowe, lasy o drzewach zrzucających liście, cerrado, palmowe zagajniki i sawanny z obecnością palm.
Orzechy i nasiona, głównie owoce palm, które potrafi rozłupywać. Niekiedy zjada ślimaki.
Podczas pory deszczowej, od listopada do kwietnia; mimo to kopulacje odbywają się niezależnie od pory roku. Zwykle para dobiera się raz na całe życie.
Modroara hiacyntowa jest według IUCN gatunkiem narażonym na wyginięcie (VU, Vulnerable; stan w 2021). W 2003 roku liczebność populacji na wolności szacowano na około 6500 osobników (co odpowiada liczbie 4300 osobników dorosłych). Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy. Zagrożeniem jest przede wszystkim nielegalny odłów ptaków na handel; w latach 80. XX wieku złapano co najmniej 10 tys. ptaków, z czego połowa trafiła do sprzedaży w Brazylii. Ostatnimi laty intensywność tego zjawiska znacznie spadła, choć jest nadal obecne. Prócz odłowu przez kłusowników modroarom grozi łapanie przez lokalną ludność celem pozyskania piór i mięsa oraz niszczenie środowiska.
Gatunek od 1987 roku jest wymieniany w Załączniku I konwencji CITES, wcześniej był umieszczany w Załączniku II.
