Kakapo (w jęz. maoryskim: kākāpō) (Strigops habroptila) – gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny kakapowatych (Strigopidae). Rodzima i endemiczna papuga Nowej Zelandii. Jedyny nielotny, a zarazem najcięższy gatunek papugi na świecie.
W przeszłości ptak ów zamieszkiwał Wyspę Południową, Wyspę Północną i wyspę Stewart (wszystkie należące do Nowej Zelandii), lecz obecnie wszystkie ocalałe osobniki przeniesione zostały na kilka niewielkich wysp u wybrzeży Nowej Zelandii.
Kakapo posiada plamiste żółto-zielone upierzenie, szlarę wokół oczu, podobne do wibryss pióra, duży szary dziób, krótkie nogi, długie palce u stóp oraz stosunkowo krótkie skrzydła i ogon. Ze względu na specyficzną kombinację różnych cech fenotypowych i zajmowaną niszę ekologiczną jest gatunkiem wyraźnie odmiennym od pozostałych papug. Prowadzi nocny tryb życia, jest roślinożerna, posiada niski wskaźnik podstawowej przemiany materii. Charakterystyczny jest brak opieki nad potomstwem ze strony samca. Ponadto kakapo jest jedyną papugą mającą poligyniczny system rozmnażania, zwany lek. Przypuszczalnie jest także jednym z najdłużej żyjących ptaków. Budowa kakapo stanowi dobry przykład tendencji cechujących ewolucję ptaków zasiedlających wyspy oceaniczne, na których presja drapieżników jest słaba i obfitujących w pożywienie: wzrost efektywności termodynamicznej kosztem zdolności do latania, zredukowanie mięśni skrzydeł, redukcja grzebienia na mostku oraz ogólnie solidna budowa ciała.
Kakapo to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. W marcu 2014 znanych było jedynie 125 żyjących osobników, z których większość ma nadane imiona. W sezonie 2014 doszło do pierwszego od 2011 roku złożenia jaj przez kakapo. Brak zagrożenia ze strony drapieżnych ssaków spowodował u kakapo zanik zdolności do lotu. Kolonizacja Polinezyjczyków i Europejczyków oraz wprowadzenie lub przywleczenie takich drapieżników jak szczury, koty oraz gronostaje, doprowadziły do przetrzebienia bądź eksterminacji większości kakapo. Działania ochronne zaczęto prowadzić już w latach 90. XIX w., ale nie przynosiły one prawie żadnych rezultatów, aż do czasu wdrożenia planu Kakapo Recovery Plan (z ang. Plan przywrócenia kakapo) w latach 80. XX w. Od kwietnia 2012 ocalałe osobniki kakapo trzymane są na wolnych od drapieżników wyspach: Codfish, Anchor Island i Little Barrier Island, gdzie są monitorowane. Celem Kakapo Recovery Plan jest odtworzenie populacji kakapo na poziomie 150 dojrzałych płciowo samic.
Papuga kakapo, podobnie jak inne gatunki nowozelandzkich ptaków, była historycznie ważna dla Maorysów, rdzennej ludności Nowej Zelandii, co przejawia się jej obecnością w wielu tradycyjnych legendach i folklorze.
Kakapo to duża, masywnie zbudowana papuga o zaokrąglonym kształcie ciała. Dorosłe samce mierzą do 60 cm długości i ważą od 2 do 4 kg. Skrzydło ma długość blisko 28 cm, ogon: 23 cm, dziób: 4,6 cm, skok: 4,5 cm. Papuga kakapo jest niezdolna do lotu, ma krótkie skrzydła w stosunku do długości ciała. Charakteryzuje ją brak wyraźnego grzebienia, niezbędnego do zapewnienia miejsca przyczepu dla mięśni odpowiadających za lot u ptaków latających. Używa skrzydeł do utrzymywania równowagi ciała, podparcia oraz do amortyzowania lądowania po skoku z drzewa. W przeciwieństwie do innych ptaków lądowych kakapo potrafią gromadzić duże zapasy tłuszczu dla zachowania energii, co czyni je najcięższymi ze wszystkich papug.
Górne partie ciała kakapo mają żółte, mszystozielono upierzone, kratkowane lub cętkowane na przemian z czarno- lub ciemnobrązowoszarym, dzięki czemu świetnie komponują się z kolorami naturalnej roślinności. Pojedyncze osobniki mogą różnić się znacznie rodzajem cętkowania oraz tonem i intensywnością koloru upierzenia. Niektóre z okazów kakapo zachowanych w muzeach mają zupełnie żółte ubarwienie. Pierś jest koloru żółtozielonego z żółtymi smugami. Brzuch, kark i policzki papugi są przeważnie żółtawe, z bladozielonymi smugami i delikatnymi brązowoszarymi cętkami. Ponieważ pióra kakapo nie muszą już przeciwstawiać się siłom aerodynamicznym podczas lotu, utraciły one swoją sztywność, są krótsze, bardziej zaokrąglone, mniej asymetryczne i mają mniej promyków dystalnych w chorągiewkach, które łączą pióra ze sobą. Od tych wyjątkowo delikatnych piór wywiedziono epitet nazwy gatunkowej kakapo: habroptilus. Pióra wokół oczu układają się koncentrycznie (patrz: Etymologia nazwy). Dziób otoczony jest delikatnymi piórami czuciowymi, pełniącymi podobną funkcję jak wibryssy. Żuchwa przeważnie koloru kości słoniowej, z częścią górną w kolorze niebieskawoszarym. Oczy ciemnobrązowe. Palce chropowate, długie. Ich zygodaktyliczny rozkład przypomina palce wszystkich papug (dwa palce są z przodu i dwa z tyłu). Palce kończą się mocnymi pazurami, których papuga używa do wspinania się na drzewa. Zakończenia piór ogona często są wytarte wskutek nieustannego wleczenia ich po ziemi.
Samice są łatwe do odróżnienia od samców dzięki kilku istotnym różnicom: mają smuklejszą i okrąglejszą głowę, węższy i proporcjonalnie dłuższy dziób, woskówki i nozdrza są u nich mniejsze, a nogi i stopy bardziej smukłe, koloru różowoszarego oraz ogon stosunkowo dłuższy. Kolor upierzenia samicy nie różni się znacząco od upierzenia samca, jednak ton jest bardziej subtelny, z mniejszą ilością żółtej barwy i z mniej wyraźnym cętkowaniem. Gniazdujące samice są także łatwo rozpoznawalne dzięki plamie lęgowej. W trakcie opieki nad potomstwem samice wydają się być głośniejsze i bardziej agresywne od samców. Dymorfizm płciowy przejawia się także w rozmiarach – samce są wyraźnie większe od samic. Wedle pomiarów Mertona i współpracowników samiec waży przeciętnie 2,06 kg, a samica – 1,28 kg.
Kakapo posiada dobrze rozwinięty zmysł węchu, co związane jest z jej nocnym trybem życia. Papugi te potrafią rozpoznać wiele zapachów podczas żerowania. Podobną umiejętność rozpoznano tylko u jednego innego gatunku papugi. Jedną z najbardziej niezwykłych cech kakapo jest jej silny zapach, opisywany często jako stęchły. Biorąc pod uwagę dobrze rozwinięty zmysł węchu kakapo przypuszcza się, że zapach ten może być chemosygnałem, odgrywającym ważną rolę w ptasiej społeczności. Intensywny zapach często przyciąga drapieżniki, wystawiając w dużej mierze bezbronnego ptaka na niebezpieczeństwo.
Szkielet kakapo różni się od szkieletu innych papug kilkoma cechami, związanymi z jej brakiem zdolności do latania. Po pierwsze, kakapo mają, w stosunku do wielkości ciała, najmniejsze skrzydła spośród wszystkich papug. Mostek jest mały i ma nisko osadzony szczątkowy grzebień oraz skróconą spina externa. Podobnie, jak u nielotów i niektórych latających papug, widełki (furcula) nie są połączone, lecz składają się z dwóch kości obojczykowych, pozostających w kontakcie z kośćmi kruczymi. Tak jak u innych nielotnych ptaków, kąt pomiędzy kością kruczą a mostkiem jest powiększony. Kakapo ma większą miednicę niż inne papugi. Kości proksymalne kończyny dolnej i skrzydła są nieproporcjonalnie długie, natomiast elementy dystalne – nieproporcjonalnie krótkie.
Mięśnie piersiowe kakapo także uległy modyfikacji w związku z utratą zdolności do lotu. Mięsień piersiowy (musculus pectoralis), odpowiadający za opuszczanie skrzydła i położony ponad nim mięsień nadkruczy (musculus supracoracoideus), odpowiedzialny za unoszenie skrzydła, zostały znacznie zredukowane.
Tak jak większość papug, kakapo posługuje się wieloma odgłosami: oprócz niskiego, charakterystycznego, tubalnego booms oraz czings, wydawanych w sezonie lęgowym, często oznajmia swe położenie innym ptakom odgłosem skraark.
Więcej informacji na temat charakterystycznych odgłosów samców wydawanych w sezonie lęgowym znajduje się w sekcji Rozmnażanie.
Kakapo jest rodzimą i endemiczną papugą Nowej Zelandii. Wydaje się, że kakapo – jak wiele gatunków ptaków Nowej Zelandii – ewoluowały, zajmując niszę ekologiczną normalnie zajmowaną przez różne gatunki ssaków (jedyne rodzime ssaki Nowej Zelandii to trzy gatunki małych nietoperzy). Przed przybyciem człowieka kakapo była szeroko rozprzestrzeniona na trzech głównych wyspach Nowej Zelandii – Wyspie Północnej, Wyspie Południowej i Wyspie Stewart. Żyła w różnych środowiskach: nad wybrzeżami, w formacjach trawiastych (tussock, scrub), w lasach, także tych zdominowanych przez zastrzalinowate (m.in.: zastrzalin totara), Dacrydium cupressinum, Prumnopitys taxifolia, Dacrycarpus dacrydioides, bukany, Beilschmiedia tawa (Tawa) czy przez Metrosideros umbellata, w górach, także ponad piętrem lasów (do 700–1200 m n.p.m.). W regionie Fiordland obszary z lawinami i rumowiskami skalnymi z regenerującą się i bogatą w owoce roślinnością, jak np.: Pseudopanax arboreus, Aristotelia serrata, Rubus australis, tutu, Hebe i Coprosma stały się znane jako „ogrody kakapo”. Bardzo często występuje w ekotonach, dzięki czemu zapewnia sobie dostęp do różnego rodzaju pokarmu.
Papugi te są samotnikami, poza sezonem rozrodczym żyjącymi osobno. Wielkość terytoriów jest zmienna, zależna od wieku i wielkości osobnika, obfitości pokarmu, wynosi od 15 do 50 ha. Terytorializm wykazują obie płci.
Papugi te prowadzą głównie nocny tryb życia. W dzień odpoczywają w ukryciu na drzewach lub na ziemi, a poruszają się po swoim terytorium w nocy.
Chociaż kakapo nie potrafią latać, znakomicie się wspinają; potrafią wchodzić na korony najwyższych drzew. Wbrew popularnym mniemaniom kakapo nie potrafią szybować, choć wykorzystują skrzydła do spowalniania spadania podczas skoków z dużej wysokości i zmniejszenia kąta przyziemienia, dzięki czemu po skoku mogą przemieszczać się na odległość kilku metrów. Pomagają sobie też skrzydłami w utrzymywaniu równowagi podczas biegania i wspinania.
Utrata zdolności do latania wymusiła wykształcenie mocnych nóg. Ptak porusza się często rodzajem szybkiego truchtu, za pomocą którego może się przemieszczać na wiele kilometrów. Zaobserwowano samice odbywające każdej nocy podczas gniazdowania dwie wędrówki od swojego gniazda do źródła pożywienia, znajdującego się w promieniu do 1 km od gniazda. Samce podczas sezonu godowego (październik – styczeń) chodzą ze swojego terytorium na arenę godową, oddaloną nawet o 5 km.
Podobnie jak u nestorów, młode ptaki często uczestniczą w zespołowych zabawach, np. ucząc się walczyć często blokują szyję drugiego ptaka poniżej jego dzioba. Kakapo jest osobliwym gatunkiem znanym z interakcji z człowiekiem. Według pracowników sztabu zajmującego się ochroną gatunku i wolontariuszy zaangażowanych do pomocy niektórym osobnikom papug, kakapo posiadają wyraźne osobowości.
Papuga ta była pospolitym ptakiem w czasach, kiedy w Nowej Zelandii nie było jeszcze człowieka, dobrze przystosowanym do unikania ataków rodzimych ptaków drapieżnych, które były wówczas jej jedynymi wrogami. Jednak te umiejętności nie sprawdzały się w obliczu nowego zagrożenia, jakie stanowiły drapieżne ssaki przywiezione na wyspy przez człowieka, które polowały w zupełnie inny sposób. Jako łowcy ptaki zachowują się zupełnie inaczej niż ssaki, polegając na precyzji swojego wzroku w poszukiwaniu ofiary, dlatego zazwyczaj (z wyjątkiem sów) polują one w ciągu dnia. Pomijając dwa przetrwałe do czasów współczesnych nowozelandzkie ptaki drapieżne, sokoła nowozelandzkiego (Falco novaeseelandiae) i błotniaka moczarowego (Circus approximans), w czasach przedkolonizacyjnych w Nowej Zelandii występowały jeszcze: orzeł Haasta (Harpagornis moorei) oraz błotniak z gatunku Circus eylesi. Wszystkie cztery gatunki szybowały w poszukiwaniu ofiary w ciągu dnia i, aby ich uniknąć, przodkowie kakapo wykształcili maskujące upierzenie i przystosowały się do nocnego trybu życia. W sytuacji zagrożenia przez drapieżnika kakapo zastygają w bezruchu, dzięki kamuflażowi ich sylwetka staje się mało widoczna na tle roślinności i podłoża. Nie była to jednak zapewne strategia zapewniająca wystarczające zabezpieczenie przed atakiem polujących w nocy nowozelandzkich sowic białolicych (Sceloglaux albifacies, gatunek wymarły na początku XX w.), o czym świadczyć mogą liczne szczątki kakapo, upolowanych przez te sowice i zdeponowane w gnieździe na klifach wapiennych w regionie Canterbury.
Drapieżne ssaki, w przeciwieństwie do ptaków, podczas polowania polegają na swoim węchu i słuchu, i często polują w nocy. Ewolucyjne przystosowanie kakapo do unikania drapieżnych ptaków okazało się być mało skuteczne w obliczu ich nowego wroga – jest to jeden z powodów drastycznego zmniejszenia jej populacji, odkąd do Nowej Zelandii przybył człowiek i odkąd sprowadzono psy, koty i łasicowate (patrz: Ochrona – wpływ człowieka). Typową formą polowań na kakapo stosowaną przez człowieka było polowanie z wyszkolonymi psami myśliwskimi.
Kakapo są roślinożercami, ich pokarm stanowią rodzime rośliny: liście, korzenie i bulwy, nasiona, owoce i pyłki kwiatowe, grzyby a nawet drewno bielaste drzew. Badania z 1984 roku zidentyfikowały 25 gatunków roślin jako pokarm kakapo. Szczególnie preferują owoce drzewa Dacrydium cupressinum i żywią się wyłącznie nimi podczas sezonów, kiedy występują one obficie. W poszukiwaniu pokarmu mogą wspinać się nawet na 20–30 metrowe drzewa. W znajdowaniu pokarmu posługują się węchem i włoskami czuciowymi w okolicy dzioba. Wzrok jest słabo rozwinięty, oczy zapewniają tylko w niewielkim stopniu stereoskopowe widzenie. Dziób kakapo jest doskonale przystosowany do wyciskania, rozgniatania i rozdrabniania pokarmu, dlatego mają one bardzo mały żołądek mięśniowy w porównaniu z innymi ptakami ich wielkości. Kakapo mają charakterystyczny zwyczaj chwytania liści stopami i obierania pożywnych części rośliny przy pomocy dzioba, pozostawiając kulę niestrawnych włókien. Takie małe kępy włókien roślinnych są charakterystycznym znakiem obecności kakapo. Preferują także delikatne części roślin z rodzajów Metrosideros, Totara, Podocarpus, czy manukę (Leptospermum scoparium). Dieta kakapo zmienia się sezonowo. Do roślin i grzybów najczęściej jedzonych podczas roku zalicza się takie gatunki jak: Lycopodium ramulosum i Lycopodium fastigium z rodziny widłakowatych, Schizaea fistulosa z szparnicowatych, Blechnum minus i Blechnum procerum z podrzeniowatych, Dracophyllum longifolium z wrzosowatych, Olearia colensoi z astrowatych i Thelymitra venosa ze storczykowatych oraz Cyathodes juniperina z rodziny pieczarkowatych. Kakapo w poszukiwaniu kłączy i korzeni grzebie dziobem w ziemi, zostawiając charakterystyczne dołki wielkości pięści, wyrywając przy okazji przeszkadzające rośliny runa – niektóre płaty siedlisk mogą być w ten sposób zdewastowane na obszarze od 10x10 m do 50x100 m. Uważa się, że kakapo mają w układzie pokarmowym bakterie prowadzące fermentację i wspomagające trawienie substancji roślinnych.
Kakapo są jedynymi nielotnymi ptakami posiadającymi system rozmnażania typu lek. Polega on na tym, że samce zbierają się w niedużych grupach na arenie i rywalizują między sobą, by przyciągnąć samice. Samice nasłuchują rywalizacji samców. Wybierają partnera w oparciu o jakość jego pokazu. Nie są naciskane przez samców w żaden jawny sposób. Nie tworzy się żadna więź między partnerami – samce i samice spotykają się tylko na czas kopulacji.
W czasie okresu godowego (październik-kwiecień, tokowanie od stycznia do marca) samce opuszczają swoje terytorium i udają się na szczyty i zbocza pobliskich wzgórz, gdzie ustalają swoje własne areny godowe. Areny te mogą powstawać w odległości do 7 km od normalnego terytorium samca i mieć średnio 50 m w obrębie strefy, w której odbywają się gody. Samce pozostają w rejonie swojego placu przez cały okres godowy. Na początku sezonu lęgowego samce walczą o zabezpieczenie najlepszego placu. Konfrontują się ze sobą z nastroszonymi piórami, rozłożonymi skrzydłami, otwartymi dziobami i rozłożonymi pazurami, głośno skrzecząc i warcząc. Walka może zakończyć się obrażeniami lub nawet śmiercią ptaka.
Każdy plac składa się z jednego lub więcej lejowatych zagłębień (ang.: bowls) wykopanych w ziemi przez samca, dochodzących do 10 cm głębokości i dostatecznie długich, by pomieścić półmetrowej długości ptaka. Kakapo jest jednym z nielicznych ptaków na świecie, które budują areny godowe. Zagłębienia często powstają w pobliżu skał, nasypów lub pni drzew by wzmocnić odbijanie dźwięków – zagłębienia te pełnią funkcję wzmacniaczy zwiększających siłę odgłosów godowych samców. Zagłębienia każdego samca są połączone siecią szlaków lub ścieżek, które mogą rozciągać się do 50 m wzdłuż grzbietu lub do 20 m średnicy wokół wierzchołka wzgórza. Samce skrupulatnie czyszczą swoje zagłębienia i ścieżki z nieczystości. Jednym ze sposobów sprawdzenia, czy zagłębienia są odwiedzane w nocy, jest umieszczenie kilku gałązek w zagłębieniu – jeśli samiec odwiedził je w nocy, podniósł je dziobem i wyrzucił poza zagłębienie.
By przyciągnąć samice, samce emitują ze swoich zagłębień głośne dźwięki o niskiej częstotliwości (poniżej 100 Hz), tzw. dudnienia (ang.: booming), poprzez nadymanie piersiowych worków powietrznych. Rozpoczynają niskimi chrząknięciami, które wzmagają wraz z nadęciem worka. Po sekwencji około 20 głośnych dudnięć samiec emituje metaliczny odgłos ching o wysokiej częstotliwości. Zatrzymuje się na krótką chwilę przed kolejnym opuszczeniem głowy, nadymając pierś i rozpoczynając kolejną serię dudnięć. Dudnięcia w nocy mogą być słyszane co najmniej z odległości jednego kilometra, a wiatr może ponieść ten dźwięk na przynajmniej 5 kilometrów. Samce dudnią tak w nocy średnio przez osiem godzin. W tym czasie każdy samiec może wydawać tysiące takich dudnięć. Może to trwać przez trzy–cztery miesiące każdej nocy, a samiec podczas tego okresu może stracić połowę masy swojego ciała. Każdy samiec porusza się dookoła zagłębień w swojej arenie godowej, dlatego dudnięcia są wysyłane w różnych kierunkach. Dudnięcia rywalizujących samców przyciągają samice (oraz polujące na kakapo drapieżniki). Samice także muszą przejść kilka kilometrów ze swojego terytorium na teren godów. Kiedy samica wchodzi na arenę jednego z samców, wykonuje on pokaz, podczas którego kołysze się z jednej strony na drugą i trzaska hałaśliwie swoim dziobem. Obraca się tyłem do samicy, rozkłada pokazowo skrzydła i idąc tyłem zbliża się do niej. Czas trwania próby kopulacji wynosi od 2 do 14 minut. Samica zazwyczaj kopuluje tylko raz w danym sezonie rozrodczym, aczkolwiek zdarza się, że uczestniczy w trzech kryciach, z udziałem tego samego bądź różnych samców. Płeć męska nie kończy toków po pierwszej kopulacji. Co typowe dla gatunku o tym typie rozrodu, udział samców w płodzeniu potomstwa jest bardzo nierównomierny. W badaniach Easona i współpracowników tylko 5 samców z 33 tokujących dokonało ponad połowy wszystkich kopulacji (55,7%). Rekordzista, nazwany Feliksem, odbył 29,5% wszystkich kopulacji. Został w ten sposób ojcem 28% potomstwa, które przyszło na świat w jego populacji w latach 1991–2002. Nie wykazano, by samce osiągające większy sukces rozrodczy były cięższe od reszty.
Składanie jaj odbywa się od początku stycznia do końca marca. Samice zajmują miejsce gniazdowania od 1 do 9 dni po swej ostatniej kopulacji. Samice kakapo składają 1-2 jaja (rzadko 3-4) wieczorem, z dużymi odstępami czasu pomiędzy poszczególnymi jajami. Jaja mają owalny kształt, gładką, lekko granulowaną powierzchnię i białawy kolor. Średnia masa jaj wynosi 40,5±0,3 g, długość: 50,7±0,2 mm, szerokość: 38,3±0,1 mm. W porównaniu do innych papug stosunek masy ich jaj do masy ciała samicy (3,2%) jest około 1,5 raza niższy.
Gniazda kakapo budowane są w naturalnych zagłębieniach i jamach w ziemi, ukryte pośród roślin lub w wydrążeniach, takich jak wykrot, dziura lub dziupla w powalonym pniu drzewa, jaskinia. Zagłębienie to ma zwykle średnicę od 0,4 do 2 metrów i wysokość od 0,35 do 1 m. Gniazdo ma kształt miskowatego zagłębienia o średnicy 250–300 mm, wysokości ok. 100 mm i głębokości centralnego zagłębienia ok. 20–50 mm. Gniazdo buduje samica, wykorzystując patyki, kawałki drewna i próchna, ziemię, torf, fragmenty roślin. Twardsze elementy są przez samicę rozdrabniane i przeżuwane, tak by uformować miękką wyściółkę. Podczas wysiadywania wyściółka gniazda jest przegrzebywana i poprawiana, a jaja przetaczane i obracane. Gniazdo zwykle znajduje się niedaleko od miejsc żerowania samicy.
Podczas wysiadywania samice zmuszone są do opuszczania gniazda każdej nocy w poszukiwaniu pożywienia. Przed złożeniem wszystkich jaj opuszczają swe gniazdo na czas do 3 godzin, do czasu wylęgnięcia się pierwszego pisklęcia zostawiają jaja na czas do półtorej godziny. Jaja są wtedy narażone na drapieżniki żerujące w okolicy, a zarodki znajdujące się w środku mogą także zamarznąć podczas nieobecności matki. Jaja wysiadywane są przez 30 dni, pisklęta wykluwają się zwykle w lutym-kwietniu. Samica nie usuwa resztek skorupek jaj z gniazda.
Gniazdowniki – pisklęta po wykluciu się są ślepe, bezradne, pokrywają je puszyste, szare pióra okrywowe. Pisklęta przybywają w gnieździe śpiąc na brzuchach, z rozpostartymi skrzydłami i nogami. Po wykluciu z jaj samica karmi młode przez trzy miesiące, a pisklęta pozostają z matką około miesiąc po opierzeniu. Matka opuszcza gniazdo z młodymi każdej nocy by żerować, na około 260 minut, w miarę jak młode dorastają ten czas się wydłuża. Starsze pisklęta są karmione dwa razy w ciągu nocy, wizyty matki z pokarmem w gnieździe trwają 10–40 minut, w ciągu dnia matka zazwyczaj cały czas przebywa z pisklętami. Młode pisklęta są tak samo narażone na ataki drapieżników, jak jaja, a młode są zabijane także przez te drapieżniki, które atakują dorosłe osobniki. Pisklęta opuszczają gniazdo około 10–12 tygodnia życia. W miarę, jak stają się niezależne, matki mogą je karmić sporadycznie do osiągnięcia przez nich 6 miesiąca życia. Ze 166 jaj, które były monitorowane w latach 1981–2005, 66 (39,7%) było nieżywotne, wykluło się 68 (40,9%), 47 (28,3%) rozwinęło się w osobniki dojrzałe płciowo. Niski sukces lęgowy tego ptaka przypisywany jest bardzo małemu zróżnicowaniu genetycznemu w populacjach kakapo.
