Mikrus
2 gatunek
Mikrus (Mirza) – rodzaj ssaka naczelnego z rodziny lemurkowatych. Opisano 2 gatunki: mikrusa mniejszego i ogoniastego. Jak inne lemurokształtne, zamieszkują Madagaskar. Spotyka się je w suchych lasach liściastych na zachodzie wyspy oraz na północy w dolinie Sambirano i na półwyspie Sahamalaza. Pierwotnie w 1867 opisano pojedynczy gatunek, który zaklasyfikowano razem z mikruskiem i lemurkiem. W 1870 brytyjski zoolog John Edward Gray przypisał gatunek do odrębnego rodzaju mikrus (Mirza). Klasyfikacji tej nie zaakceptowano szerzej aż do ostatniej dekady XX wieku, po tym, jak rodzaj ponownie wprowadził amerykański paleoantropolog Ian Tattersall w 1982. W 2005 populację północną uznano za osobny gatunek, a w 2010 World Wide Fund for Nature głosiło, że populacja południowo-zachodnia również może stanowić odrębny gatunek.
Mikrus jest około trzech razy większy od mikrusków, waży średnio 300 g. Ma długi, puszysty ogon. Najbliżej spokrewniony jest z mikruskami w obrębie rodziny lemurkowatych, obejmującej niewielkie lemurokształtne o nocnym trybie życia. Mikrusy za dnia śpią w gniazdach. W nocy zaś wychodzą żerować na owocach, gumach drzewnych, owadach i niewielkich kręgowcach. W przeciwieństwie do wielu innych lemurkowatych podczas pory suchej nie zapadają w torpor. Gatunek północny (mikrus mniejszy) jest trochę bardziej społeczny niż południowy, co przejawia zwłaszcza podczas gniazdowania – samiec i samica mogą tworzyć parę. Ma też największe jądra względem rozmiarów ciała spośród wszystkich naczelnych. Co rzadkie wśród lemurokształtnych, rozmnaża się przez cały rok. Areały osobnicze często zachodzą na siebie, a spokrewnione ze sobą samice żyją blisko siebie. Samce natomiast rozprzestrzeniają się. Mikrusy wydają dźwięki, znaczą też swe tereny przy użyciu śliny, moczu i wydzielin gruczołów zapachowych anogenitalnych.
Na mikrusy polują: myszołów madagaskarski, Asio madagascariensis, fossa madagaskarska i kuman wąskosmugi. Występowanie sezonu godowego zależy od gatunku. Po trwającej 90 dni ciąży na świat przychodzą 2 młode. Początkowo są one pozostawiane w gnieździe, kiedy matka poszukuje pokarmu, później zaś przenosi je za pomocą pyszczka i pozostawia w pobliskiej roślinności, gdy sama żeruje. W niewoli mikrus rozmnaża się przez cały rok. Na wolności żyje być może 5–6 lat. Oba gatunki wymienia się jako zagrożone wyginięciem z powodu destrukcji siedlisk i polowań. Jak wszystkie lemurokształtne, są objęte załącznikiem I CITES, co zabrania handlu w celach komercyjnych. Pomimo łatwego rozrodu rzadko trzymane są w niewoli. Duke Lemur Center koordynuje rozmnażanie w niewoli gatunku północnego, populacja wzrosła z 6 osobników w 1982 do 62 w 1989, ale ponownie spadła do 6 do 2009 i nie rozważa się więcej jej rozrodu.
Mikrus (Mirza) – rodzaj ssaka naczelnego z rodziny lemurkowatych. Opisano 2 gatunki: mikrusa mniejszego i ogoniastego. Jak inne lemurokształtne, zamieszkują Madagaskar. Spotyka się je w suchych lasach liściastych na zachodzie wyspy oraz na północy w dolinie Sambirano i na półwyspie Sahamalaza. Pierwotnie w 1867 opisano pojedynczy gatunek, który zaklasyfikowano razem z mikruskiem i lemurkiem. W 1870 brytyjski zoolog John Edward Gray przypisał gatunek do odrębnego rodzaju mikrus (Mirza). Klasyfikacji tej nie zaakceptowano szerzej aż do ostatniej dekady XX wieku, po tym, jak rodzaj ponownie wprowadził amerykański paleoantropolog Ian Tattersall w 1982. W 2005 populację północną uznano za osobny gatunek, a w 2010 World Wide Fund for Nature głosiło, że populacja południowo-zachodnia również może stanowić odrębny gatunek.
Mikrus jest około trzech razy większy od mikrusków, waży średnio 300 g. Ma długi, puszysty ogon. Najbliżej spokrewniony jest z mikruskami w obrębie rodziny lemurkowatych, obejmującej niewielkie lemurokształtne o nocnym trybie życia. Mikrusy za dnia śpią w gniazdach. W nocy zaś wychodzą żerować na owocach, gumach drzewnych, owadach i niewielkich kręgowcach. W przeciwieństwie do wielu innych lemurkowatych podczas pory suchej nie zapadają w torpor. Gatunek północny (mikrus mniejszy) jest trochę bardziej społeczny niż południowy, co przejawia zwłaszcza podczas gniazdowania – samiec i samica mogą tworzyć parę. Ma też największe jądra względem rozmiarów ciała spośród wszystkich naczelnych. Co rzadkie wśród lemurokształtnych, rozmnaża się przez cały rok. Areały osobnicze często zachodzą na siebie, a spokrewnione ze sobą samice żyją blisko siebie. Samce natomiast rozprzestrzeniają się. Mikrusy wydają dźwięki, znaczą też swe tereny przy użyciu śliny, moczu i wydzielin gruczołów zapachowych anogenitalnych.
Na mikrusy polują: myszołów madagaskarski, Asio madagascariensis, fossa madagaskarska i kuman wąskosmugi. Występowanie sezonu godowego zależy od gatunku. Po trwającej 90 dni ciąży na świat przychodzą 2 młode. Początkowo są one pozostawiane w gnieździe, kiedy matka poszukuje pokarmu, później zaś przenosi je za pomocą pyszczka i pozostawia w pobliskiej roślinności, gdy sama żeruje. W niewoli mikrus rozmnaża się przez cały rok. Na wolności żyje być może 5–6 lat. Oba gatunki wymienia się jako zagrożone wyginięciem z powodu destrukcji siedlisk i polowań. Jak wszystkie lemurokształtne, są objęte załącznikiem I CITES, co zabrania handlu w celach komercyjnych. Pomimo łatwego rozrodu rzadko trzymane są w niewoli. Duke Lemur Center koordynuje rozmnażanie w niewoli gatunku północnego, populacja wzrosła z 6 osobników w 1982 do 62 w 1989, ale ponownie spadła do 6 do 2009 i nie rozważa się więcej jej rozrodu.
Mikrus (Mirza) – rodzaj ssaka naczelnego z rodziny lemurkowatych. Opisano 2 gatunki: mikrusa mniejszego i ogoniastego. Jak inne lemurokształtne, zamieszkują Madagaskar. Spotyka się je w suchych lasach liściastych na zachodzie wyspy oraz na północy w dolinie Sambirano i na półwyspie Sahamalaza. Pierwotnie w 1867 opisano pojedynczy gatunek, który zaklasyfikowano razem z mikruskiem i lemurkiem. W 1870 brytyjski zoolog John Edward Gray przypisał gatunek do odrębnego rodzaju mikrus (Mirza). Klasyfikacji tej nie zaakceptowano szerzej aż do ostatniej dekady XX wieku, po tym, jak rodzaj ponownie wprowadził amerykański paleoantropolog Ian Tattersall w 1982. W 2005 populację północną uznano za osobny gatunek, a w 2010 World Wide Fund for Nature głosiło, że populacja południowo-zachodnia również może stanowić odrębny gatunek.
Mikrus jest około trzech razy większy od mikrusków, waży średnio 300 g. Ma długi, puszysty ogon. Najbliżej spokrewniony jest z mikruskami w obrębie rodziny lemurkowatych, obejmującej niewielkie lemurokształtne o nocnym trybie życia. Mikrusy za dnia śpią w gniazdach. W nocy zaś wychodzą żerować na owocach, gumach drzewnych, owadach i niewielkich kręgowcach. W przeciwieństwie do wielu innych lemurkowatych podczas pory suchej nie zapadają w torpor. Gatunek północny (mikrus mniejszy) jest trochę bardziej społeczny niż południowy, co przejawia zwłaszcza podczas gniazdowania – samiec i samica mogą tworzyć parę. Ma też największe jądra względem rozmiarów ciała spośród wszystkich naczelnych. Co rzadkie wśród lemurokształtnych, rozmnaża się przez cały rok. Areały osobnicze często zachodzą na siebie, a spokrewnione ze sobą samice żyją blisko siebie. Samce natomiast rozprzestrzeniają się. Mikrusy wydają dźwięki, znaczą też swe tereny przy użyciu śliny, moczu i wydzielin gruczołów zapachowych anogenitalnych.
Na mikrusy polują: myszołów madagaskarski, Asio madagascariensis, fossa madagaskarska i kuman wąskosmugi. Występowanie sezonu godowego zależy od gatunku. Po trwającej 90 dni ciąży na świat przychodzą 2 młode. Początkowo są one pozostawiane w gnieździe, kiedy matka poszukuje pokarmu, później zaś przenosi je za pomocą pyszczka i pozostawia w pobliskiej roślinności, gdy sama żeruje. W niewoli mikrus rozmnaża się przez cały rok. Na wolności żyje być może 5–6 lat. Oba gatunki wymienia się jako zagrożone wyginięciem z powodu destrukcji siedlisk i polowań. Jak wszystkie lemurokształtne, są objęte załącznikiem I CITES, co zabrania handlu w celach komercyjnych. Pomimo łatwego rozrodu rzadko trzymane są w niewoli. Duke Lemur Center koordynuje rozmnażanie w niewoli gatunku północnego, populacja wzrosła z 6 osobników w 1982 do 62 w 1989, ale ponownie spadła do 6 do 2009 i nie rozważa się więcej jej rozrodu.
Mikrus (Mirza) – rodzaj ssaka naczelnego z rodziny lemurkowatych. Opisano 2 gatunki: mikrusa mniejszego i ogoniastego. Jak inne lemurokształtne, zamieszkują Madagaskar. Spotyka się je w suchych lasach liściastych na zachodzie wyspy oraz na północy w dolinie Sambirano i na półwyspie Sahamalaza. Pierwotnie w 1867 opisano pojedynczy gatunek, który zaklasyfikowano razem z mikruskiem i lemurkiem. W 1870 brytyjski zoolog John Edward Gray przypisał gatunek do odrębnego rodzaju mikrus (Mirza). Klasyfikacji tej nie zaakceptowano szerzej aż do ostatniej dekady XX wieku, po tym, jak rodzaj ponownie wprowadził amerykański paleoantropolog Ian Tattersall w 1982. W 2005 populację północną uznano za osobny gatunek, a w 2010 World Wide Fund for Nature głosiło, że populacja południowo-zachodnia również może stanowić odrębny gatunek.
Mikrus jest około trzech razy większy od mikrusków, waży średnio 300 g. Ma długi, puszysty ogon. Najbliżej spokrewniony jest z mikruskami w obrębie rodziny lemurkowatych, obejmującej niewielkie lemurokształtne o nocnym trybie życia. Mikrusy za dnia śpią w gniazdach. W nocy zaś wychodzą żerować na owocach, gumach drzewnych, owadach i niewielkich kręgowcach. W przeciwieństwie do wielu innych lemurkowatych podczas pory suchej nie zapadają w torpor. Gatunek północny (mikrus mniejszy) jest trochę bardziej społeczny niż południowy, co przejawia zwłaszcza podczas gniazdowania – samiec i samica mogą tworzyć parę. Ma też największe jądra względem rozmiarów ciała spośród wszystkich naczelnych. Co rzadkie wśród lemurokształtnych, rozmnaża się przez cały rok. Areały osobnicze często zachodzą na siebie, a spokrewnione ze sobą samice żyją blisko siebie. Samce natomiast rozprzestrzeniają się. Mikrusy wydają dźwięki, znaczą też swe tereny przy użyciu śliny, moczu i wydzielin gruczołów zapachowych anogenitalnych.
Na mikrusy polują: myszołów madagaskarski, Asio madagascariensis, fossa madagaskarska i kuman wąskosmugi. Występowanie sezonu godowego zależy od gatunku. Po trwającej 90 dni ciąży na świat przychodzą 2 młode. Początkowo są one pozostawiane w gnieździe, kiedy matka poszukuje pokarmu, później zaś przenosi je za pomocą pyszczka i pozostawia w pobliskiej roślinności, gdy sama żeruje. W niewoli mikrus rozmnaża się przez cały rok. Na wolności żyje być może 5–6 lat. Oba gatunki wymienia się jako zagrożone wyginięciem z powodu destrukcji siedlisk i polowań. Jak wszystkie lemurokształtne, są objęte załącznikiem I CITES, co zabrania handlu w celach komercyjnych. Pomimo łatwego rozrodu rzadko trzymane są w niewoli. Duke Lemur Center koordynuje rozmnażanie w niewoli gatunku północnego, populacja wzrosła z 6 osobników w 1982 do 62 w 1989, ale ponownie spadła do 6 do 2009 i nie rozważa się więcej jej rozrodu.
