Łasica górska, łasica ałtajska (pisana też błędnie "autajska") (Mustela altaica) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, blisko spokrewniona z łasicą syberyjską.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Zm
ZmierzchoweMi
MięsożerneZw
Zwierzęta owadożerneEntomofag, owadożerca – zwierzę lub rzadziej roślina odżywiające się owadami – zarówno larwami, poczwarkami, jak i dorosłymi owadami. Entomo...
Kr
KrwiożercyWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Lą
LądoweZw
Zwierzęta drapieżneDrapieżnictwo – bywa definiowane jako sposób odżywiania się organizmów, polegający na wykorzystaniu jako pokarm ciała innego zwierzęcia i w ...
Zw
Zwierzęta oswojoneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Sa
SamotneNi
Nie migrująceM
zacznij od...Z wyglądu podobna do łasicy syberyjskiej jest jednak od niej mniejsza. Ssak ten linieje na wiosnę i jesienią. Ubarwienie zimowe od koloru żółtawego do brązowego na grzbiecie, na brzuchu i gardle jasnożółte lub białe. Górna część głowy między kufą a uszami zazwyczaj koloru szaro-brązowego. Ogon zwykle koloru rudawego. Szata letnia koloru szarego lub szaro-brązowego z odcieniem żółtego. Pysk jest biały o brązowym nosie i szaro-brązowym podbródku. Włosy czuciowe białawe.
Łasica górska występuje w środkowej i południowo-wschodniej Azji. Zamieszkuje górzyste tereny Bhutanu, Chin, Indii, Kazachstanu, Kirgistanu, Mongolii, Pakistanu, Rosji, Tadżykistanu oraz prawdopodobnie Korei Północnej. Głównym siedliskiem tego ssaka są góry do wysokości 5000 m n.p.m. Można ją także spotkać w lasach mieszanych tajgi, na wyżynach, powyżej lasu w stertach kamieni a także w pobliżu siedlisk ludzkich.
Łasica górska prowadzi głównie nocny i samotny tryb życia, ale czasami poluje w ciągu dnia. Jest bardzo zwinna i szybka, dobrze pływa i wspina się. Schronienia szuka w szczelinach skalnych, norach gryzoni i między korzeniami drzew. W obliczu zagrożenia wydaje głośne dźwięki i wydziela cuchnącą ciecz z gruczołów odbytowych.
Okres godowy przypada głównie na luty i marzec. Ciąża u samicy trwa 30-49 dni (bez ciąży przedłużonej. Młode w liczbie 1-8 (czasami 13) rodzą się na początku maja. Młodymi opiekuje się wyłącznie samica. Okres laktacji trwa 2 miesiące. Po tym okresie młode zaczynają prowadzić niezależne życie, lecz do jesieni pozostają w pobliżu rodzinnego gniazda. Dojrzałość płciową uzyskują prawdopodobnie około 1 roku życia.
Łasica górska jest wyłącznie mięsożerna. Poluje na nornice, myszy, szczekuszki, chomiki, małe ptaki, jaszczurki i w mniejszym stopniu żaby, ryby i owady. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe dla dorosłego samca wynosi 35-54 g.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka). Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik III). Zagrożeniem dla tego gatunku jest niszczenie siedlisk z powodu wypasu zwierząt gospodarskich czy wytępienie drobnych zwierząt na które poluje łasica.
Niewiele wiadomo o drapieżnikach polujących na łasicę. Prawdopodobnie polują na nią ptaki drapieżne. Futro łasicy górskiej ma niewielkie znaczenie handlowe. Na terenach rolniczych uważana jest za cennego tępiciela gryzoni.