Łaszak annamicki, kunołaz laotański (Chrotogale owstoni) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kunołazów (Hemigalinae) w obrębie rodziny wiwerowatych (Viverridae). Jedyny przedstawiciel rodzaju łaszak (Chrotogale). Gatunek słabo poznany, w muzeach znajduje się tylko kilkanaście okazów tego ssaka.
Długość ciała (bez ogona) 56–72 cm, długość ogona 35–47 cm, długość ucha 4–6 cm; masa ciała 2,5–4,2 kg. Sierść koloru kremowobiałego. Na bokach ciała, szyi, kończynach oraz ogonie znajdują się rzędy ciemnych plam i pasów. Koniec długiego ogona koloru ciemnego. Od klatki piersiowej do krocza ciągnie się wąska, pomarańczowa linia. Głowa dość mała z długim, zwężającym się pyskiem, dużymi oczami i uszami. W wąskiej szczęce znajdują się małe zęby. Siekacze są blisko osadzone, szerokie i ułożone w półkole, po czym można ten gatunek odróżnić od innych przedstawicieli rodziny łaszowatych. Uzębienie podobne jest do uzębienia kunołaza pręgowanego (Hemigalus derbyanus), co jest związane z ich podobną dietą. Wzór zębowy: I C P M = 40.
Gatunek ten występuje w północnym i centralnym Laosie, Wietnamie oraz w południowych Chinach: w prowincji Yunnan i Regionie Autonomicznym Guangxi Zhuang. Prawdopodobnie może występować też w Kambodży, lecz nie zostało to na razie potwierdzone. Siedliska tego gatunku są słabo poznane. Zamieszkuje górskie i nizinne wiecznie zielone lasy, lasy liściaste i bambusowe, głównie w pobliżu źródeł wody. Spotykany również w silnie zdegradowanych lasach. Okoliczni myśliwi widywali ten gatunek w pobliżu wiosek.
Niewiele wiadomo na temat trybu życia tego ssaka. Prowadzi głównie naziemny, samotny i nocny tryb życia. W poszukiwaniu zdobyczy potrafi wspinać się na drzewa. Na schronienie wykorzystuje pnie dużych drzew, naturalne otwory w drzewach, skałach lub w glebie. Do znakowania terenu i odstraszania wrogów używa gruczołów zapachowych, które wydzielają nieprzyjemny zapach. W niewoli samce i samice nie przejawiają wobec siebie agresji i wrogości. Na podstawie obserwacji zwierząt trzymanych w niewoli można stwierdzić, że okres rozrodczy przypada na styczeń-marzec, ale może trwać do listopada. Ciąża u samic trwa około 60 dni. Po tym okresie rodzą się 1-3 młode o masie urodzeniowej 75-88 g. U samic mogą występować jeden lub dwa mioty rocznie. Głównym pożywieniem kunołaza laotańskiego są dżdżownice. Pokarm uzupełnia, zjadając inne bezkręgowce i owoce. Do zdobywania pożywienia używa przednich łap i długiego pyska.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (zagrożony wyginięciem). Stan populacji jest słabo poznany. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest degradacja środowiska i utrata naturalnych siedlisk oraz polowania dla mięsa i skór.
W północnych Indochinach poluje się na tego ssaka, gdyż uważa się, że jego mięso ma właściwości lecznicze.
