Wiskaczoszczurek złocisty
1 gatunek
Wiskaczoszczurek złocisty (Pipanacoctomys aureus) – jedyny gatunek gryzonia z należącego do koszatniczkowatych rodzaju Pipanacoctomys. Jest gatunkiem endemicznym i występuje jedynie w Salar de Pipanaco w departamencie Pomán prowincji Catamarca w północno-zachodniej Argentynie. Mieszka na wysokości ok. 680 m n.p.m. Zasięg występowania ograniczony jest do powierzchni około 10 km². Siedlisko porośnięte jest roślinnością słonolubną. P. aureus żywi się halofitami. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR).
Wiskaczoszczurek złocisty (Pipanacoctomys aureus) – jedyny gatunek gryzonia z należącego do koszatniczkowatych rodzaju Pipanacoctomys. Jest gatunkiem endemicznym i występuje jedynie w Salar de Pipanaco w departamencie Pomán prowincji Catamarca w północno-zachodniej Argentynie. Mieszka na wysokości ok. 680 m n.p.m. Zasięg występowania ograniczony jest do powierzchni około 10 km². Siedlisko porośnięte jest roślinnością słonolubną. P. aureus żywi się halofitami. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR).
Wiskaczoszczurek złocisty (Pipanacoctomys aureus) – jedyny gatunek gryzonia z należącego do koszatniczkowatych rodzaju Pipanacoctomys. Jest gatunkiem endemicznym i występuje jedynie w Salar de Pipanaco w departamencie Pomán prowincji Catamarca w północno-zachodniej Argentynie. Mieszka na wysokości ok. 680 m n.p.m. Zasięg występowania ograniczony jest do powierzchni około 10 km². Siedlisko porośnięte jest roślinnością słonolubną. P. aureus żywi się halofitami. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR).
Wiskaczoszczurek złocisty (Pipanacoctomys aureus) – jedyny gatunek gryzonia z należącego do koszatniczkowatych rodzaju Pipanacoctomys. Jest gatunkiem endemicznym i występuje jedynie w Salar de Pipanaco w departamencie Pomán prowincji Catamarca w północno-zachodniej Argentynie. Mieszka na wysokości ok. 680 m n.p.m. Zasięg występowania ograniczony jest do powierzchni około 10 km². Siedlisko porośnięte jest roślinnością słonolubną. P. aureus żywi się halofitami. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR).
