Ślepiec podolski (Spalax zemni) – gatunek ssaka z podrodziny ślepców (Spalacinae) w obrębie rodziny ślepcowatych (Spalacidae); według IUCN jest narażony na wyginięcie.
Długość ciała (bez ogona) 200–310 mm, ogona niewidoczny; masa ciała 370–570 g.
Ślepiec podolski występuje endemicznie w Ukrainie od granicy polskiej na zachodzie do Dniepru na wschodzie i do granicy mołdawskiej na południu. Ma rozległy obszar występowania, który jest jednak wybitnie nieciągły. Występuje przede wszystkim na dziewiczych stepach, ale także na obrzeżach dróg, lasów, na polach i na opuszczonych strzelnicach wojskowych. Nie unika gleb piaszczystych.
Jak inne ślepcowate, ślepiec podolski prowadzi podziemny tryb życia. Jego zwyczaje żywieniowe nie są dobrze zbadane, ale w południowej i południowo-wschodniej części zasięgu stwierdzono, że zjada podziemne części lucerny, cykorii, powojowatych, ślazowatych i siewki drzew (np. dębu i morwy). Rozród i ekologia nie są zbadane.
Nie wiadomo, jak liczny jest ślepiec podolski, ale od końca XIX wieku jest uznawany za gatunek rzadki na całym obszarze występowania. Jest to związane z zanikiem siedlisk stepowych, które są przeznaczane pod uprawy i zabudowywane. Gęstość populacji w optymalnych siedliskach to 1 do 8 osobników na hektar. Nie występuje w obszarach chronionych, z możliwym wyjątkiem Parku Narodowego „Podolskie Towtry”. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje ślepca podolskiego za gatunek narażony na wyginięcie, jest on także wpisany do czerwonej księgi gatunków zagrożonych Ukrainy.