Sterniczka jamajska (Oxyura jamaicensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z podrodziny sterniczek (Oxyurinae) w rodzinie kaczkowatych (Anatidae). Zamieszkuje Amerykę Północną i Południową, introdukowany do Europy i północnej Afryki. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Sterniczka jamajska występuje w zależności od podgatunku:
Introdukowana przed 1961 rokiem do Wielkiej Brytanii skolonizowała Europę Zachodnią, zalatując sporadycznie do Europy Środkowej i Afryki Północnej.
W Polsce pojawia się sporadycznie i nie rozmnaża się. Pierwszego przedstawiciela tego gatunku stwierdzono w 2005 roku (wcześniej, w 1997 roku zaobserwowano samca będącego hybrydą sterniczki jamajskiej i rodzimej sterniczki zwyczajnej). Do końca 2020 roku stwierdzono ją 18 razy, łącznie obserwowano 19 osobników. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego wciągnęła sterniczkę jamajską na Listę awifauny krajowej (kategoria C w klasyfikacji AERC), ale w 2023 roku usunęła ją z tej listy i przeniosła do aneksu, który obejmuje gatunki stwierdzone w Polsce, lecz nie zaliczone do awifauny krajowej (kategoria D w klasyfikacji AERC).
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) takson ten w 2014 roku został podzielony na dwa odrębne gatunki: Oxyura jamaicensis i Oxyura ferruginea. Oba są zaliczane do kategorii LC (najmniejszej troski), a trend ich liczebności uznawany jest za spadkowy. Organizacja Wetlands International w 2014 roku szacowała liczebność podgatunku andina na około 10 tysięcy osobników, a ferruginea na 25–100 tysięcy osobników.
W Europie sterniczka jamajska jest uznawana za gatunek inwazyjny. Wywiera negatywny wpływ na środowisko przyrodnicze, gdyż krzyżuje się i konkuruje o pokarm i miejsce gniazdowania z zagrożoną sterniczką zwyczajną, przenosi wirusa ptasiej grypy (szczep H5N1), a ponadto poprzez swoje agresywne zachowanie konkuruje z innym gatunkami ptaków wodnych, m.in. perkozem zausznikiem i perkozkiem. W 2016 Stały Komitet Konwencji Berneńskiej wydał Rekomendację Nr 185 (2016) dotyczącą całkowitego wytępienia tego gatunku w Zachodniej Palearktyce przed rokiem 2020. Już wcześniej jednak w kilku krajach Europy Zachodniej realizowano programy redukcji populacji sterniczki jamajskiej poprzez np. odstrzał, niszczenie jaj czy pułapki, np. w latach 2005–2010 w Wielkiej Brytanii odstrzelono ponad 6800 osobników, dzięki czemu brytyjska populacja tej kaczki zmalała o 95%.
