Bandikot indochiński (Bandicota savilei) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
Bandikot indochiński osiąga długość ciała (bez ogona) 145–225 mm, długość ogona 75–178 mm, długość ucha 22–26 mm, długość tylnej stopy 33–40 mm; masa ciała 140–220 g. Ma miększe futro niż inne bandikoty. Wierzch ciała jest okryty mieszanką płowych i czarnych włosów, przez co wygląda na szarobrązowy lub rudobrązowy. Spód ciała jest płowoszary, włosy mają szarą nasadę i płowe końcówki. Ogon jest jednolicie szarobrązowy, czasem ma biały czubek. Stopy są szare. Bandikot indyjski jest większy od indochińskiego, zaś bandikot bengalski ma między innymi bardziej zadarty nos niż bandikot indochiński. Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) również wygląda podobnie, ale ma białe stopy i węższe siekacze.
Potrafi się adaptować do zmian środowiska wywołanych działalnością człowieka, żeruje na polach ryżowych i w uprawach kukurydzy, jest spotykany także na skraju lasów. Prowadzi głównie nocny tryb życia.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje bandikota indochińskiego za gatunek najmniejszej troski. Nie są znane zagrożenia dla istnienia gatunku, chociaż jest on zabijany dla pożywienia i jako szkodnik. Ocenia się, że jego liczebność jest stabilna, lokalnie jest liczny.
