Syczek groźny (Otus hartlaubi) – gatunek małego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Słabo poznany ptak występujący endemicznie na Wyspach Świętego Tomasza i Książęcej. Narażony na wyginięcie.
Nocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lą
LądoweJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Ni
Nie migrująceS
zacznij od...Długość ciała 16–19 cm, masa ciała średnio 80 g. Mały gatunek syczka z maleńkimi „uszami”. Szlara koloru jasnorudo-brązowego, broda i brwi białe. Korona i górne części ciała rudo-brązowe z rudymi i czarnymi liniami. Barkówki czarne z białymi plamami na końcach. Płowo-białe cętkowanie na lotkach, na ogonie wąskie, płowe paski. Dolne części ciała z drobnymi brązowymi, rudymi, czarnymi i białymi liniami. Skok nieupierzony, tęczówki i dziób żółte. Opisana została szaro-brązowa odmiana tego ptaka, ale najwyraźniej jest bardzo rzadka. Osobniki młodociane o bledszym upierzeniu.
Wysokie, gwiżdżące trele „hu-hu-hu-…”, które nieznacznie rosną, stając się wyższe i łagodniejsze niż u syczka zwyczajnego czy syczka afrykańskiego, słyszane w odstępach co 15–20 sekund. Zarejestrowano również niskie, chrapliwe „kowi”. Głos syczka groźnego można usłyszeć w ciągu dnia, jak również o zmierzchu i w nocy.
Gatunek najprawdopodobniej osiadły, zamieszkujący gęste liściaste lasy pierwotne i wtórne oraz plantacje, do wysokości 1300 m n.p.m. Najczęściej spotykany w lasach wtórnych i na plantacjach goździków i mango na wysokości średnio 400 m n.p.m.
Badania zawartości żołądka wskazują, że syczek groźny poluje na owady, takie jak koniki polne, chrząszcze i ćmy, znaleziono również jakieś małe jaszczurki. Gatunek ten wydaje się być częściowo prowadzącym dzienny tryb życia. Pokarm zdobywa w niższych partiach lasu, polując z dogodnego miejsca od 1,5 do 10 m nad ziemią, rzucając się na zdobycz. Pożywienie zbiera również z liści lub poluje w locie jak jastrzębie, okazjonalnie poluje także na ziemi.
Samce z aktywnymi gonadami widywane w sierpniu, zaś opierzone pisklęta w październiku. Mogą rozmnażać się przed rozpoczęciem krótkiej pory deszczowej w okresie od sierpnia do października. Brak innych informacji na temat rozrodu tego ptaka.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody od 2000 roku zaliczany jest do kategorii VU (ang.: Vulnerable, narażony na wyginięcie); wcześniej, w 1994 roku sklasyfikowany został jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Gatunek umieszczony w II załączniku CITES. Populację szacuje się 250–999 dojrzałych osobników. Zagrożeniem dla tego gatunku może być konkurencja ze strony płomykówki zwyczajnej (Tyto alba) i kotów domowych. Pestycydy w dużym stopniu wykorzystywane na Wyspie Świętego Tomasza w latach 1963–1973, prawdopodobnie miały negatywny wpływ na populację tego gatunku.
