Trogon czerwonobrzuchy (Trogon surrucura) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny trogonów (Trogonidae). Występuje we wschodniej Ameryce Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała u ptaków z podgatunku nominatywnego waha się pomiędzy ok. 23 a 28 cm; według autorów HBW długość ciała T. s. aurantius wynosi 28 cm. Masa ciała u podgatunku nominatywnego mieści się w przedziale 70–78 g. U jednego z ptaków podgatunku nominatywnego odłowionego w 1965 centralnej Brazylii, w Chapada dos Veadeiros, długość skrzydła wyniosła 132 mm, a ogona 138 mm. U dwóch okazów muzealnych T. s. aurantius z początku XX w. długości skrzydła (lub skrzydeł) wyniosły 133 i 137 mm, a ogona – 144 i 151 mm.
Trogon czerwonobrzuchy to ptak o zwartej budowie oraz krótkiej szyi i ogonie. U dorosłego samca podgatunku nominatywnego wierzch głowy przybiera kolor granatowy (odcień royal blue), podobnie jak szyja i pierś. Na karku kolor przechodzi w turkusowy. Przód głowy, policzki i broda są czarniawe. Grzbiet ma kolor miedzianozielony, na sterówkach kolor zmienia się w turkusowozielony. Spód ciała czerwonoróżowy, boki szare. Sterówki od spodu mają kolor biały, widoczny czarny pasek na końcu ogona. Osobniki podgatunku T. s. aurantius posiadają pomarańczowy brzuch, żółtą obrączkę oczną zamiast różowej, bardziej szarawą pierś. Tęczówka brązowa, dziób szarozielony, nogi szare. U samicy podgatunku nominatywnego brak barwnej obrączki ocznej. Samica jest szara, a wierzchnią część jej skrzydła pokrywają białe prążki. Pokrywy podogonowe czarne. Trzy wewnętrzne pary sterówek posiadają białe zewnętrzne chorągiewki oraz końcówki. U podgatunku T. s. aurantius samica ma biały środek brzucha.
IOC wyróżnia następujące podgatunki:
W stanie Itatiaia znajduje się wąska strefa hybrydyzacji przedstawicieli obu podgatunków.
Środowiskiem życia trogonów czerwonobrzuchych są lasy, zarówno pierwotne, jak i wtórne; ptaki przebywają w środkowych warstwach. Zasiedlają także lasy mieszane. Preferują wilgotne lasy. Gatunek odnotowywany do około 2000 m n.p.m. Przedstawiciele T. surrucura żywią się owadami i owocami. W głosach brak różnicy między podgatunkami. Ptaki alarmują kiaar o zmiennej prędkości, wysokości i tonacji. Pieśń to rosnąca sekwencja dźwięków diu lub kwa, ostatni dźwięk niższy od poprzednich.
Trogony czerwonobrzuche gniazdują w dziuplach lub innych zagłębieniach, także w wysokim kaktusie, pniu paproci drzewiastej, niekiedy w termitierach. W zniesieniu 2–4 białe jaja. Wysiadują je oba ptaki z pary, inkubacja trwa 17–19 dni. Młode są w pełni opierzone około 20 dni po wykluciu.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2014 roku klasyfikuje podgatunki trogona czerwonobrzuchego jako osobne gatunki, oba z nich zalicza do kategorii najmniejszej troski (LC, Least Concern). BirdLife International uznało trend populacji obu tych taksonów za spadkowy ze względu na niszczenie środowiska.