Muchołówka rdzawogardła (Ficedula albicilla) – gatunek małego ptaka z podrodziny kląskawek (Saxicolinae) w rodzinie muchołówkowatych (Muscicapidae). Jest to azjatycki odpowiednik swego bliskiego krewnego, muchołówki małej (F. parva). Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała 11,5 cm, jest trochę cięższa od muchołówki małej, przy masie ok. 8–14 g.
Swym wyglądem łudząco podobna do muchołówki małej, ale samiec w szacie godowej ma pomarańczowoczerwoną plamę na gardle, równo odciętą od dołu ołowianą przepaską. Kantarek i brwi szare. W przeciwieństwie do muchołówki małej, niektóre osobniki gatunku F. albicilla mają tendencję do brązowej czapeczki na głowie (F. parva ma szarą). Samice i osobniki młodociane mają smolistoczarne pokrywy nadogonowe, bardziej czarne od środkowych sterówek. Dziób jest także czarny, z „przebłyskami” brązu od spodu. Spód szarobrązowy, bardziej ciemny niż u F. parva. Osobniki przechodzące pierwszą zimę (roczne) przypominają ubarwieniem młode bliskiego krewniaka, ale brzegi i koniuszki pokryw skrzydłowych (oraz lotek III rzędu) są białe. Roczne samce bardzo podobne do dorosłych z rozwiniętą plamką na gardle. Samiec w szacie spoczynkowej (zimowej) przypomina samicę, jego pomarańczowy śliniak z czasem zanika, ponadto ma w tym okresie ciemniejsze boki. Sterówki czarno-białe. Samica ma białe gardło, przywodząc na myśl samicę modraczka (Tarsiger cyanurus).
Występuje szeroko w Azji, w rejonie palearktycznym. Gniazduje w gęstej, syberyjskiej tajdze, nielicznie na zachód od Uralu, na skraju europejskiej części Rosji, preferuje tam lasy mieszane, obfitujące w brzozę (Betula) i inne drzewa liściaste. Azjatycki zasięg tego ptaka sięga na wschód aż po Kamczatkę, a na południu po północną Mongolię, krainę Amuru i skrajnie północne Chiny. Zimuje w południowym Nepalu, północno-wschodnich Indiach, Bangladeszu, Azji Południowo-Wschodniej, południowo-wschodnich Chinach oraz na Borneo.
Muchołówka rdzawogardła rzadko zalatuje do północno-zachodniej Europy, na Aleuty i do Kalifornii, być może była wcześniej przeoczona. W Polsce nie była obserwowana (nie znajduje się na Liście awifauny krajowej).
Muchołówka ta wydaje ostry terkot np. „trrrrt” lub „triit”, przypominając skrzypiącą gałąź. Natomiast śpiew samca jest zupełnie inny, w ogóle nie przypomina głosu F. parva (piosenka F. albicilla bardziej przypomina śpiew ptaków z rodzajów Emberiza lub Anthus). Owa pieśń jest żwawa, pełna suchych treli i ostrych sylab o zmiennej wysokości tj. „zri-zri-da zri-zri-da tiu-tiu-tiu zrri-daa-zi”.
Swym zachowaniem identyczna do muchołówki małej.
Lęgi odbywają się w rosyjskiej tajdze, w środku czerwca. Samica buduje przez 3–5 dni gniazdko w kształcie małej miseczki, głównie z mchu oraz suchej trawy. Gniazdo jest szerokie na 50–52 mm i głębokie na 25–45 mm. Gniazda są zakładane na gałęzi lub także w budce lęgowej, 1–3 m nad ziemią. Samica znosi 4–7 jaj, rzadziej 5–6. Jaja wysiaduje wyłącznie samica (ok. 12–15 dni), natomiast pisklęta karmią oboje rodzice. Młode to typowe gniazdowniki.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje muchołówkę rdzawogardłą za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) od 2010 roku, kiedy to po raz pierwszy sklasyfikowała ją jako osobny gatunek. Liczebność populacji nie jest znana, a jej trend (według BirdLife International) uznawany jest za stabilny, ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku.
