Szlarnik długodzioby (Zosterops gibbsi) – gatunek małego ptaka z rodziny szlarników (Zosteropidae). Występuje endemicznie na wyspie Vanikoro (Wyspy Salomona). Nie jest zagrożony wyginięciem.
Dziób czarny, jedynie u nasady o barwie rogu. Kąciki dzioba różowopomarańczowe. Wnętrze dzioba jasnoszare. Tęczówki rudobrązowe. Dokoła oka naga szara obrączka oczna. Kolor nóg różowopomarańczowy do płowego. Wierzch ciała cytrynowooliwkowy z brązowym odcieniem na pokrywach nadogonowych. Lotki szarobrązowe, sterówki ciemnoszarobrązowe z żółtymi obrzeżeniami chorągiewek zewnętrznych. Podobne obrzeżenia posiadają też lotki II i III rzędu. Spód ciała jasnożółty, broda wyraźnie żółta. Pokrywy podskrzydłowe białawe.
Wymiary podano w milimetrach.
Szlarnik długodzioby żywi się stawonogami, które zbiera z liści i gałęzi drzew, oraz drobnymi owocami.
Wszystkie ze złapanych okazów (początek listopada) miały plamę lęgową.
IUCN nieprzerwanie od 2009 roku uznaje szlarnika długodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Gatunek uznawany jest za pospolity powyżej 700 m n.p.m., a znacznie mniej pospolity na nizinach. Według ostrożnych szacunków liczebność populacji może się mieścić w przedziale 20–50 tysięcy osobników. Ptak ten wydaje się do pewnego stopnia tolerować degradację lasów. Prawdopodobnie największym zagrożeniem dla gatunku jest obecność introdukowanych ssaków, choć wydaje się on z powodzeniem koegzystować z zawleczonymi tu szczurami, a prawdopodobieństwo sprowadzenia na wyspę innych inwazyjnych gatunków jest niewielkie ze względu na obecny brak ruchu komercyjnego.
