Długość ciała wynosi około 9,5–12 cm, masa ciała 9 g. Charakterystyczną cechą buszówki żółtorzytnej jest jej jaskrawy, żółty kuper. Z wierzchu upierzenie przybiera barwy od szarooliwkowych po szarobrązowe. Spód ciała kremowy. Na czarnym wierzchu głowy można dostrzec białe plamki, zaś nad okiem przebiega ciemna brew. Sterówki czarne z białymi plamami na końcu każdej. Tęczówka brązowa, nogi i stopy czarne.
IOC wyróżnia następujące podgatunki:
Często buszówka żółtorzytna przebywa na ziemi na otwartych terenach – w zadrzewieniach, zaroślach i obszarach trawiastych z porozrzucanymi drzewami. Pospolicie spotykana również na obszarach rolniczych, wzdłuż cieków, dróg, w parkach i ogrodach oraz przybrzeżnych zaroślach. Głównie owadożerna, zjada również nasiona. Żeruje głównie na ziemi, okazjonalnie w krzewach i na drzewach. Może przebywać w stadach mieszanych z innymi buszówkami oraz na przykład pustkowikami plamkowanymi (Pyrrholaemus sagittatus) i krótkodziobkiem (Smicrornis brevirostris).
Gniazduje przez cały rok, jednak głównie od lipca od grudnia. Gniazdo to duża, niestarannie zbudowana struktura z trawy i kory. Składa się z dwóch części; górna jest imitacją pustego gniazda w kształcie kubeczka, zaś w dolnej znajduje się zabudowane prawdziwe gniazdo z zasłoniętym wejściem. W zniesieniu od dwóch do pięciu jaj (zwykle 3–4). Inkubacja trwa około 17 dni, wysiaduje samica. Młode pozostają w gnieździe przez około 19 dni. Niekiedy występuje gniazdowanie kooperatywne i w opiece nad młodymi, prócz samca, pomagają ptaki spoza pary. Na Tasmanii pasożytem lęgowym buszówki żółtorzytnej jest kukułeczka brązowa (Chalcites basalis).
IUCN uznaje buszówkę żółtorzytną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2021). Ma ona duży zasięg występowania, obejmujący 4,61 mln km². Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity. BirdLife International ze względu na niszczenie i degradację środowiska uznaje trend populacji gatunku za spadkowy.
