Dwergpinguïn

Net als veel andere zeedieren maken dwergpinguïns gebruik van camouflage. De bovenkant (rug, kop, staart) is donker, zoals het zeeoppervlak. De onderkant (buik, hals) is zilverwit zoals de reflectie van het licht in het water. Hierdoor kunnen bijvoorbeeld roofvogels vanuit de lucht en haaien vanuit de zee de dwergpinguïn niet herkennen als prooi.

Het buitenste deel van de veren is stug en fungeert als een windbreker. De pinguïns gebruiken olie uit een klier in de buurt van hun staart om zich mee in te smeren en zo hun verenkleed waterdicht te maken. Aan het onderste gedeelte van de veren zit een laag dons die zorgt voor een laag isolerende lucht. Het dons en de laag vet onder de huid houden de dwergpinguïn warm.

De rui bij pinguïns gebeurt in één keer, anders dan bij de meeste vogels die het hele jaar door nieuwe veren krijgen. De dwergpinguïn kan niet zonder een volledig waterdicht verenpak vanwege het risico op onderkoeling. Wanneer het laatste jong het nest heeft verlaten, gaan de pinguïns zich voorbereiden op de rui. Ze eten zeer veel om hun vetreserves te vergroten en kunnen tot twee keer zoveel wegen als normaal. Dit is nodig, omdat de rui veel energie vraagt en noodgedwongen tot verhongering leidt gedurende de 2 à 3 weken per jaar die zij in hun hol verblijven voor de rui. Bij de dwergpinguïns op Montagu Island vindt de rui ongeveer van februari tot april plaats.

Dwergpinguïns hebben grote ogen die speciaal zijn aangepast voor het opsporen van beweging bij weinig licht. De iris is zilver- of blauw-grijs of hazelnootkleurig. De hoornvliezen zijn afgeplat, zodat ze zowel onder als boven water goed kunnen zien. Net als veel andere vogelsoorten hebben dwergpinguïns een 'derde ooglid' (Palpebra tertia). Dit is een doorzichtig ooglid dat de ogen tegen het water beschermt en dat op het land wordt gebruikt als een 'ruitenwisser' om zand uit de ogen te knipperen.

De donkere grijs-zwarte snavel is 3–4 cm lang. De dwergpinguïns hebben een zeer sterke beet en de randen van de snavel zijn erg scherp. De snavelhelften sluiten precies op elkaar en aan het einde van de bovenkant zit een haak. Ook hebben ze stekels op hun tong en gehemelte die wijzen richting de keel. Hiermee kunnen ze hun gladde prooi makkelijker vangen en doorslikken. De snavel (m.n. de snaveldiepte) van het mannetje is meestal iets groter dan die van het vrouwtje.

De voeten zijn lichtroze met zwarte strepen en zolen. Tussen de tenen zitten zwemvliezen. De sterke klauwen zijn geschikt om over de glibberige rotsen te klauteren en om te graven.

Dwergpinguïns zijn uitstekend aangepast aan het leven in zee. Het lichaam is gestroomlijnd en de smalle vleugels, ook wel vinnen genoemd, worden gebruikt voor een efficiënte voortstuwing in het water, die lijkt op de manier waarop vogels in de lucht hun vleugels gebruiken om te vliegen. De staart heeft de vorm van een staartvin zoals bij een vis en wordt gebruikt als roer.

Net als sommige andere zeevogels hebben dwergpinguïns speciale zoutklieren. Deze zitten boven de ogen in hun kop. Hiermee kunnen ze het teveel aan zout dat ze binnenkrijgen uit hun bloed filteren. Via de neusgaten loopt of niezen ze dit zout eruit.

Een onvolwassen dwergpinguïn heeft een kortere snavel en lichtere bovendelen. Als het uitkomt heeft het kuiken een grijs-bruin dons. Na een week krijgt het kuiken chocoladebruin dons op de rug en lichtgrijs dons op de buik. De jongen krijgen hun volwassen verenkleed als ze 50 tot 65 dagen (8 weken) oud zijn.