Liściouch przyjacielski (Phyllotis amicus) – gatunek ssaka z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae), występujący endemicznie w Peru.
Jest to niewielki ssak, o wielkości i wyglądzie pośrednim między liściouchem ekwadorskim (Phyllotis haggardi) a nadbrzeżnikiem pustynnym (Paralomys gerbillus). Długość ciała (bez ogona) 80–85 mm, długość ogona 100–105 mm, długość ucha 19–25 mm, długość tylnej stopy 22–23 mm; masa ciała 18–28 g. Jego futro jest miękkie i gładkie, włosy na grzbiecie mają 8–9 mm długości. Ma płowoszarą barwę, z dodatkiem czarnych włosów. Pyszczek i ciemię mają podobny kolor co grzbiet. Policzki, boki szyi i ciała są piaskowożółte, oddzielają ciemniejszy grzbiet od białego spodu ciała. Uszy są bardzo duże, rzadko owłosione, z zewnątrz szarobrązowe, od wewnątrz płowoszare. Ogon jest długi, wyraźnie owłosiony; z wierzchu jest brązowy, od spodu biały. Stopy i dłonie są z wierzchu białe. Czaszka gryzonia ma nietypowo duże puszki bębenkowe, większe niż u wyraźnie większego liścioucha ekwadorskiego.
Liściouch przyjacielski występuje wzdłuż wybrzeża i w niższych partiach stoków Andów w zachodnim Peru, od regionu Piura po region Arequipa, na wysokościach od 50 do 2100 m n.p.m. Zamieszkuje suche tereny piaszczyste i skaliste, rzadko pokryte roślinnością. Informacje o jego występowaniu w Argentynie wynikają z błędnej identyfikacji – tamtejszy okaz został później rozpoznany jako ryżaczek czakoański (Oligoryzomys chacoensis).
Zasięg występowania w zależności od podgatunku:
Liściouch przyjacielski prowadzi naziemny, nocny tryb życia. Może się rozmnażać przez cały rok. W niewoli samice rodziły od jednego do trzech młodych, po ciąży trwającej 24 dni. Jest wszystkożerny, około połowy jego diety stanowią liście, ale zjada więcej owadów i mniej nasion niż większość innych liściouchów.
Liściouch przyjacielski jest uznawany za gatunek pospolity, choć jego populacje są dość rozproszone. W Lomas de Lachay gęstość populacji oceniano na 0–12 osobników na hektar, wzrastała ona w porze deszczowej. Występuje w siedmiu obszarach chronionych. Nie są znane większe zagrożenia dla gatunku, chociaż na niektórych obszarach może mu zagrażać urbanizacja. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski, wskazując przy tym, że potrzebne są dalsze badania nad jego siedliskami i ekologią.
