Uakari czarnogłowy (Cacajao melanocephalus) – gatunek ssaka naczelnego z podrodziny saki (Pitheciinae) w obrębie rodziny sakowatych (Pitheciidae).
Długość ciała (bez ogona) samic 30–56 cm, samców 40–50 cm, długość ogona samic i samców 13–21 cm; masa ciała 1,9–4,5 kg.
Uakari czarnogłowy występuje w południowej Wenezueli (na zachód od rzeki Casiquiare), południowo-wschodniej Kolumbii (od Serranía de la Macarena na zachodzie, na wschód do międzyrzecza Guayabero-Guaviare i dolnego biegu rzeki Apaporis oraz na południe do rzeki Japurá) oraz w północno-zachodniej Brazylii (na południe od rzeki Negro, na wschód do zbiegu z rzeką Solimões i na południe do Japurá).
Zasiedla zwłaszcza lasy okresowo zalewane, większość czasu spędzając w koronach drzew. W okresach, gdy dno lasów nie jest zalane, schodzi, by żywić się kiełkującą roślinnością. Nie stwierdza się go w lasach wtórnych.
Uakari czarnogłowy żyje w grupach liczących do 100 osobników, jednak zwykle liczą one tylko od 5 do 40 zwierząt. W czasie niedostatku owoców maleją one i spotyka się 1-10 małp. Prawdopodobnie więc liczebność grupy skorelowana jest z dostępnością pokarmu.
Spożywa głównie owoce, w tym miąższ, ale także liście i drobne stawonogi.
Nie istnieją precyzyjne dane dotyczące liczebności gatunku. Zdaje się on obfity w czasie dużej dostępności owoców w okresowo zalewanych lasach igapo. Gęstość osobników szacuje się na 4,15 osobników km², a podczas obfitości pokarmu aż 12.
Populacja wydaje się stabilna.
Główne zagrożenia to strata środowiska przez rolnictwo i osadnictwo w części obszaru występowania, a także polowania dla zdobycia mięsa lub przynęty, co okazjonalnie zdarza się w Brazylii. Potencjalne zagrożenie to także zmiana klimatu, która może uszczuplić obszar specyficznych lasów zajmowanych przez te małpy. Poza tym duża część gatunków roślin spożywanych przez te ssaki znajduje zastosowanie w przemyśle.
