Aleksandretta wielkodzioba, papuga wielkodzioba (Psittacula megalorynchos) – gatunek dużego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae). Zamieszkuje wyspy Indonezji oraz kilka wysp południowych Filipin, gdzie prawdopodobnie została introdukowana.
Aleksandretty wielkodziobe osiągają długość około 41 cm oraz ważą 260 g. Cechą charakterystyczną jest duży, czerwony dziób od którego wzięła się nazwa gatunkowa w wielu językach (w tym polskim). W ubarwieniu dominuje kolor zielony. Dymorfizm płciowy jest słabo widoczny. Samica jest trochę mniejsza od samca. Kuper jest jasnoniebieski, a dolne części ciała żółtawe. Barkówki i pokrywy skrzydłowe mogą być ubarwione w różny sposób. Najczęściej środek piór jest ciemny z jaśniejszymi (żółtymi lub zielonymi) krawędziami. Ogon od górnej części jest zielony z żółtym zakończeniem, a od spodu cały żółty. Lotki niebieskozielone. Tęczówki są białe lub żółtawe, a nogi szarozielonkawe lub czarne. Młode osobniki mają małe i średnie pokrywy skrzydłowe zielone zamiast czarnych.
Podgatunek P. m. affinis różni się niebieskawym nalotem na głowie. Barkówki są zielone, a małe i średnie pokrywy skrzydłowe niebieskie.
P. m. sumbensis ma ciemnoniebieski kuper, a głowa jest ciemnozielona.
P. m. hellmayri przypomina P. m. affinis. Różni się brakiem barwy niebieskiej na pokrywach skrzydłowych. Zgięcie skrzydła jest zielone.
P. m. subaffinis również przypomina P. m. affinis. Ich kuper jest jasnoniebieskawy. Niebieski na pokrywach skrzydłowych jest w śladowych ilościach.
Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia następujące podgatunki P. megalorynchos:
Podgatunek nominatywny został introdukowany w południowej części Mindanao i na pobliskich wyspach Balut i Sarangani.
Występuje na przybrzeżnych nizinach i przyległych pogórzach – w lasach pierwotnych i wysokich lasach wtórnych, na obrzeżach lasów i namorzynach; odwiedza także plantacje palm kokosowych. Spotykana do wysokości 1000 m n.p.m.
Ich dietę stanowią owoce, kwiaty, orzechy.
Sezon lęgowy trwa od sierpnia do grudnia. W zniesieniu dwa eliptyczne jaja o wymiarach 39,0×28,5 mm.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje aleksandrettę wielkodziobą za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 r. Liczebność populacji nie jest znana, jej trend uznaje się za malejący. Zagrożenie może stanowić utrata środowiska i handel ptakami. We wrześniu 1991 r. zakazano handlowania tym gatunkiem. Został on wymieniony w Załączniku II konwencji CITES.
