Perkoz olbrzymi (Podiceps major) – gatunek dużego ptaka z rodziny perkozów (Podicepodidae), zamieszkujący południową i zachodnią część Ameryki Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Jest największym gatunkiem perkoza na świecie, masą ciała bardziej przypominając kormorana lub gęś. Mierzy 67–80 cm i waży około 1600–2000 g. Ptaki posiadają rdzawą szyję i pierś, przechodzący w czarny na grzbiecie i białawy na brzuchu. Głowa jest koloru szarego, oczy rudo-brązowe. Obie płcie są podobnie upierzone, ale samice są mniejsze.
Perkoz olbrzymi zamieszkuje w zależności od podgatunku:
Perkoz olbrzymi preferuje zazwyczaj otwarte akweny. Najczęściej spotykany na jeziorach o niezbyt głębokiej wodzie i na spokojnych rzekach, często otoczonych lasami. Poza sezonem lęgowym gatunek ten można spotkać wzdłuż wybrzeży, w ujściach rzek i zatokach, a czasem nawet na otwartym morzu.
Pożywienie perkoza olbrzymiego stanowią przede wszystkim ryby, których rozmiar może sięgać nawet 11 cm. Ponadto żywi się także skorupiakami, owadami oraz mięczakami. Dietę urozmaica krabami, głównie w okresie zimowym.
Jest gatunkiem umiarkowanie socjalnym i niekiedy gnieździ się w koloniach. Gniazduje od października do stycznia, w czasie lata na półkuli południowej. Lęgnie się zazwyczaj 2 razy w roku, składając każdorazowo 3–6 jaj. Inkubacja trwa 25–30 dni i zajmują się nią oboje rodzice. Pisklęta opuszczają gniazdo wkrótce po wykluciu. Potrafią pływać i nurkować, ale samica przez pierwsze dni często wozi je na grzbiecie. W okresie pisklęcym są karmione przez rodziców. W pełni opierzone stają się po 44–75 dniach od wyklucia.
IUCN uznaje perkoza olbrzymiego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji szacuje się na około 50 tysięcy osobników. Globalny trend liczebności uznawany jest za stabilny, choć trendy liczebności niektórych populacji nie są znane.
