Kormoran kergueleński (Leucocarbo verrucosus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje endemicznie Wyspy Kerguelena. Gatunek słabo poznany, nie jest zagrożony wyginięciem.
Duży ptak o długości ciała 65 cm, masie ciała 1700–2240 g oraz rozpiętości skrzydeł wynoszącej 110 cm. Brak dymorfizmu płciowego. Upierzenie górnej części głowy, szyi i grzbietu oraz ogon i uda koloru czarnego z zielono-niebieskim połyskiem. Gardło, dolna część szyi i brzuch koloru białego. Na czubku głowy znajduje się grzebień z piór. Na czole występują szafranowo-żółte mięsiste wyrostki. Naga skóra u podstawy żuchwy koloru ciemnobrązowego z drobnymi żółtymi guzkami. Tęczówki ciemnobrązowe, pierścień wokół oczu koloru ciemnoniebieskiego. Dziób ciemnoszary, zwykle jaśniejszy u podstawy. Nogi i stopy koloru żółtego, z brązowym odcieniem na stawach i błonie pławnej. Po okresie rozrodczym ubarwienie staje się bledsze, pierścień wokół oczu staje się ołowiano-niebieski, a mięsisty wyrostek staje się mniejszy i ciemniejszy. U osobników młodocianych górne części ciała, pokrywy skrzydłowe i lotki koloru ciemnobrązowego. Dolne części ciała ze zmienną ilością koloru ciemnobrązowego, na którym znajdują się matowe, białe plamki. Upierzenie dorosłych osobników uzyskują stopniowo.
Kormoran kergueleński występuje endemicznie na Wyspach Kerguelena znajdujących się w południowej części Oceanu Indyjskiego.
Typowy ptak morski. Żeruje w otwartych wodach przybrzeżnych, głównie w zatokach i fiordach, zwykle oddalony od brzegu o 6 km (choć zaobserwowano młodociane osobniki oddalone od brzegu na 80 km). Latem żeruje wśród krasnorostów morskich. Rozród odbywa się wzdłuż wybrzeży głównej wyspy i zatok oraz na osłoniętych odcinkach wybrzeża lub w obszarach chronionych. Gatunek osiadły. Żywi się prawdopodobnie rybami i jeżowcami. Pokarm głównie zdobywa nurkując do 100 m i pozostając pod wodą do 4 minut. W okresie od maja do października żeruje w stadach liczących kilkaset osobników, poza tym okresem głównie samotnie. Co najmniej kilka osobników nauczyło się polować w rzekach i jeziorach występujących na wyspach na ryby sprowadzone tam przez człowieka w latach 1955–1995, głównie są to: pstrąg potokowy (Salmo trutta) i pstrąg źródlany (Salvelinus fontinalis).
Sezon rozrodczy przypada na wrzesień-styczeń (głównie październik-listopad) w zależności od kolonii. Zwykle kolonię tworzy od 3 do 30 par, ale na półwyspach Courbet i Jeanne d'Arc zanotowano kolonie liczące około 400 par. Czasami gniazdują w pobliżu kolonii pingwinów. Gniazdo w kształcie ściętego stożka zbudowane jest z wodorostów i trawy, oblepionych błotem lub odchodami znajduje się na półkach lub w szczelinach skalnych. Jeśli gniazdo nie zostanie zniszczone, może być użyte w następnym sezonie rozrodczym. Samica składa 2–4 jaja o wymiarach 6,8–3,9 cm. Inkubacja trwa prawdopodobnie 29–30 dni. Pisklęta wykluwają się nieopierzone. Brak innych informacji.
Całość globalnej populacji wydaje się niezagrożona. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski). W 1980 całość populacji wynosiła 6000–7000 par, zaś szacunki z 2001 roku mówią o 12 000 par, co wskazuje na stabilność populacji tego gatunku. Nie wiadomo, jak wpływa na liczebność tych ptaków sprowadzenie ssaków przez człowieka. Jajom i pisklętom zagrażają wydrzyki, mewy i pochwodzioby.
