Grobownik długoskrzydły (Taphozous longimanus) – gatunek ssaka z podrodziny grobowników (Taphozoinae) w obrębie rodziny upiorowatych(Emballonuridae).
Długość ciała (bez ogona) 73–86 mm, długość ogona 20–30 mm, długość ucha około 20 mm, długość przedramienia 54–63 mm; brak szczegółowych danych dotyczących masy ciała. Grobowniki długoskrzydłe to małe zwierzęta o krótkowłosej, połyskującej sierści.
Grobownik długoskrzydły występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku:
Wiele populacji z szerokiego zasięgu grobownika długoskrzydłego nie można przypisać do konkretnego podgatunku.
Występuje w zgrupowaniach palm kokosowych, zaroślach, a także w opuszczonych grobowcach i ruinach. Grobownik długoskrzydły chętnie odpoczywają w budowlach wzniesionych przez ludzi. Ich nazwa wzięła się od tego, ponieważ po raz pierwszy zostały znalezione w grobowcach. Można je zobaczyć na liczących 2000 lat chińskich malowidłach. Są to prawdopodobnie pierwsze rysunki nietoperzy, jakie w ogóle pojawiły się w historii sztuki. Wieczorami polują na owady na wysokości dochodzącej do 100 m. Nocą stopniowo zniżają lot. Podczas polowania wydają głośne krzyki, słyszalne również dla ludzi.
