Niełaz eukaliptusowy (Dasyurus geoffroii) – gatunek drapieżnego ssaka, torbacza z rodziny niełazowatych (Dasyuridae). Uznawany za gatunek bliski zagrożenia.
Niełaz eukaliptusowy jest małym ssakiem wielkości kota; większy samiec waży 1,3 kilograma, samica 900 gramów. Długość ciała do 46 cm, ogon do 32 cm. Futro miękkie, brązowe (rzadziej ciemniejsze), czasem kasztanowate, w białe plamki. Ma dość krótkie nogi.
Ssak ten najprawdopodobniej występował na większości terenów Australii, m.in. w Queensland, Wiktorii, Nowej Południowej Walii, jego zasięg obejmował 70% powierzchni kontynentalnej Australii. Później zasięg ten uległ gwałtownemu zmniejszeniu. W Nowej Południowej Walii nie widziano niełaza eukaliptusowego od 1841 roku, w Victorii ostatnie doniesienie pochodzi z 1857 roku. W Queensland widywano je prawdopodobnie jeszcze na początku XX wieku, kiedy to w Australii Zachodniej gatunek występował jeszcze pospolicie, ale już zanikał z obszarów przybrzeżnych na północ od Geraldton. Od lat trzydziestych jego zasięg ogranicza się do Swan Coastal Plain.
Występuje w buszu, lasach eukaliptusowych i na pustyniach. Zwierzę nocne. Jest odporne na niskie temperatury.
Jest to zwierzę drapieżne; odżywia się głównie królikami, płazami, ptakami, jaszczurkami, dużymi bezkręgowcami oraz okazjonalnie owocami. Osobniki, które żyją bliżej terenów podmokłych, pożywiają się głównie bezkręgowcami, natomiast populacje z terenów suchych żywią się głównie mięsem innych kręgowców. Rzadko pije.
Samotnik. Samce są bardzo terytorialne, mają duże terytoria, na których często występuje kilka samic. Samica zakłada gniazdo w dziupli drzewa, norach innych zwierząt, w powalonych kłodach. Ciąża trwa do 18 dni. Pomiędzy majem a wrześniem rodzi się od 2 do 6 młodych, które przemieszczają się do marsupium, gdzie spędzają 8 tygodni. Niezależne stają się w wieku około sześciu miesięcy, natomiast zdolne do rozrodu po roku. Dożywają do czterech lat.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje niełaza eukaliptusowego za gatunek bliski zagrożenia (NT – near threated). Liczebność populacji szacuje się na 15 000 osobników, a jej trend uznaje się za stabilny. Niełazowi zagrażają głównie introdukowane lisy, szponiaste czy koty, które chętnie się nim pożywiają. Niektórzy klasyfikują niełaza eukaliptusowego jako gatunek narażony na wyginięcie. Obecnie pracuje się nad reintrodukcją tego torbacza na jego stare tereny występowania (np. nad Zatokę Rekina, do Parku Narodowego Sturt). Poza niełazem eukaliptusowym reintrodukowane są inne torbacze jak kanguroszczurnik ryjący (Bettongia lesueur), wielkouch króliczy (Macrotis lagotis), jamraj zachodni (Perameles bougainville) czy krótkonos złocisty (Isoodon auratus).
