Wilsonka mała (Cardellina pusilla) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). Występuje wyłącznie w Ameryce Północnej. Nie jest zagrożony.
Długość ciała 11–12,5 cm. Czarna „czapka”, żółte czoło i brew. Wierzch ciała oliwkowozielony, spód żółty. Tęczówki ciemne. Samice oraz młode z wierzchu oliwkowozielone; czoło oraz brew żółte; brak czarnej czapki; spód żółty.
Wilgotne zarośla wzdłuż zadrzewionych strumieni w Kanadzie i USA (w tym na Alasce). Zimę spędza w Meksyku, Ameryce Centralnej i skrajnie południowych USA (skrajnie południowy Teksas i wybrzeże Zatoki Meksykańskiej).
Często wykonuje okrężne ruchy ogonem i potrząsa skrzydłami jak mysikrólik. Żeruje nisko. Żywi się głównie owadami i ich larwami, czasem zjada pająki i jagody. Na zimowiskach niekiedy spożywa ciałka odżywcze wytwarzane na ogonkach liściowych cekropki oraz pije spadź wytwarzaną przez czerwce.
Wyprowadza zwykle 1 lęg w roku, czasami 2. Gniazdo buduje samica, przeważnie na ziemi, ukryte w mchu lub turzycach, często u podstawy młodego drzewka, krzewu czy gęstej kępki traw. Ptaki z wybrzeży Kalifornii budują swe gniazda w krzewach lub winoroślach do 0,9 m nad ziemią (maksymalnie 1,5 m). W zniesieniu 4–6 jaj, niekiedy 2–7. Wysiadywaniem zajmuje się wyłącznie samica przez 10–13 dni. W gniazdach tego gatunku regularnie składają jaja starzyki. Pisklęta są karmione przez oboje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po około 8–13 dniach od wyklucia.
IUCN uznaje wilsonkę kanadyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji na 60 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy.
