Rosomak tundrowy, rosomak (Gulo gulo) – gatunek drapieżnego ssaka lądowego z rodziny łasicowatych (Mustelidae), doskonale przystosowanego do zimowych warunków życia. Jest jednym z największych – obok ariranii amazońskiej i kałana morskiego – przedstawicieli rodziny łasicowatych. Ze względu na wygląd uważany był początkowo za bliskiego krewniaka psów lub niedźwiedzi. W wielu regionach niesłusznie uważany za zwierzę bardzo agresywne, wręcz krwiożercze. Z powodu mobilnego trybu życia jest zwierzęciem trudnym do obserwowania i – w efekcie – stosunkowo słabo poznanym. Jest prawdopodobnie najsłabiej poznanym gatunkiem spośród dużych drapieżników lądowych.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Mi
MięsożernePa
PadlinożercyPadlinożercy, nekrofagi, trupojady – organizmy cudzożywne wyspecjalizowane w odżywianiu się padliną. Do padlinożerców zaliczają się np. gr...
Lą
LądoweZw
Zwierzęta oswojoneŻy
ŻyworodneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Ko
KopalneNora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Zw
Zwierzęta drapieżneDrapieżnictwo – bywa definiowane jako sposób odżywiania się organizmów, polegający na wykorzystaniu jako pokarm ciała innego zwierzęcia i w ...
Po
PoligamiaSa
SamotneNi
Nie migrująceW
zacznij od...Ok
Okrutne zwierzętaZw
Zwierzęta z prowincji KanadyPu
Puszyste zwierzętaRosomak jest największym typowo naziemnym przedstawicielem rodziny łasicowatych. Łasicowate podobnych rozmiarów – arirania amazońska i kałan morski – prowadzą głównie wodny tryb życia. Budową zewnętrzną rosomak przypomina niewielkiego niedźwiedzia, ale jego zachowania są typowe dla łasicowatych. Ma dużą głowę, małe oczy, małe i zaokrąglone uszy, krótki ogon i masywnie zbudowane łapy zakończone silnymi pazurami. Długość jego ciała wynosi 65–87 cm, długość ogona 17–26 cm, masa ciała od 10 do 31 kg, samice są przynajmniej o 10% mniejsze i do 30% lżejsze od samców. Zmysły węchu i słuchu są silnie rozwinięte, w przeciwieństwie do słabego wzroku.
Skóra rosomaka jest pokryta długim, gęstym futrem o brązowoczarnym ubarwieniu z jasnymi plamami na głowie i jasnymi pasami po bokach ciała. Szerokie stopy i relatywnie mała masa ciała ułatwiają mu bieganie po śniegu. Rosomak prowadzi naziemny tryb życia, ale świetnie pływa i zwinnie wspina się po drzewach oraz skałach. Jest aktywny całą dobę w około 4-godzinnych cyklach, na przemian, aktywności i spoczynku. Rosomak nie zapada w sen zimowy. Jest samotnikiem. Areał osobniczy jednego samca może obejmować areały 2–3 samic.
To zwierzę charakteryzuje się dużą siłą, odwagą, zręcznością i nieustępliwością – notowano wiele przypadków konfrontacji rosomaka walczącego o mięsny łup ze znacznie większymi i silniejszymi drapieżnikami, jak baribal, puma płowa, a nawet wataha wilków. Młode, niedoświadczone rosomaki czasami giną w trakcie takich walk, ale dorosłe osobniki zwykle wychodzą z nich zwycięsko.
Rosomak tundrowy występuje w zależności od podgatunku:
Obecnie występuje na odludnych terenach w tajdze i tundrze. Preferuje tereny górzyste. W przeszłości zasięg jego występowania w Ameryce Północnej rozciągał się po Kolorado, Indianę i Pensylwanię.
Zasięg występowania
Rosomaki zostały niemal doszczętnie wytępione w Stanach Zjednoczonych (poza Alaską), a w Kanadzie ich liczebność znacznie ograniczono – zwłaszcza w Kanadzie południowej i wschodniej, gdzie praktycznie już nie występują. W Europie pozostały jeszcze dwie populacje: jedna w północnej części Półwyspu Skandynawskiego, wzdłuż wybrzeży Norwegii i Szwecji, druga na obszarze od Finlandii po rosyjską Republikę Karelii.
W Europie kontynentalnej według szacunków z lat 2010–2012 (z wyłączeniem Rosji, Białorusi i Ukrainy) liczebność wynosi 1084–1386 szt., podczas gdy według danych za okres 1950–1970 roczną populację z tego samego obszaru szacowano na 350–530 egz. Występowały one tylko w Finlandii, Szwecji i Norwegii. Obszar stałego zasięgu wynosił 247 900 km², podczas gdy w okresie 1950–1970 areał zasięgu szacowano na 112 200 km².
Jest wszystkożerny – zjada głównie padlinę, ale zimą, gdy brak pożywienia, atakuje nawet duże ssaki, jak jelenie, łosie czy renifery, które dogania w wytrwałym biegu po śniegu. Okazjonalnie zjada ptasie jaja, larwy owadów i jagody. Silne szczęki w połączeniu z ostrymi zębami umożliwiają mu kruszenie dużych kości i zamarzniętego mięsa. W tunelach pod śniegiem gromadzi zapasy pokarmu, do których wraca nawet po 6 miesiącach.
Utrata siedlisk oraz polowania są głównymi przyczynami zagrażającymi rosomakom. Zwierzęta te są postrzegane przez ludzi jako szkodniki atakujące żywy inwentarz, zjadające zwierzynę schwytaną przez kłusowników w sidła lub potrzaski. Same sprytnie omijają, a nawet niszczą pułapki – także z takich powodów są zabijane.
Gatunek został zaklasyfikowany w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów do kategorii VU, a w edycji 2008 w kategorii NT – bliski zagrożenia. Dokładna liczebność rosomaków nie jest znana, ale przybliżone szacunki mówią o bardzo niewielkiej populacji tych zwierząt. Populacje europejskie szacowane są przez IUCN na ok. 2300 osobników.
