Rybitwa złotodzioba (Thalasseus bergii) – gatunek dużego ptaka z rodziny mewowatych (Laridae), podrodziny rybitw (Sterninae). Wyróżnia się 4 podgatunki, przy czym liczba ta jest sporna. Gatunek występuje we wschodniej Afryce na wybrzeżu oraz wyspach od Somalii na południe po Południową Afrykę i Namibię, w obrębie Morza Czerwonego. Prócz tego gniazduje na obszarze od Zatoki Perskiej na wschód przez Malediwy, wyspy Czagos, Sri Lankę, Azję Południową i Azję Południowo-Wschodnią po Australię, a do tego na wyspach zachodniego i środkowego Oceanu Spokojnego. Jest gatunkiem rybożernym, związanym ze środowiskiem morskim. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Lą
LądoweSt
StadneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Terytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Monogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sp
SpołeczneMi
MigrująceG
zacznij od...Długość ciała wynosi od 43 do 53 cm, masa ciała zaś – u dorosłych T. b. velox: 340–397 g; u T. b. thalassinus: 325–350 g; u T. b. cristatus: 325–386 g (liczba osobników i dokładna lokalizacja nieokreślone). Rybitwy złotodziobe są stosunkowo dużymi przedstawicielami swojej podrodziny. Cechują się smukłą sylwetką, długimi, wąskimi i zgiętymi pod dużym kątem skrzydłami, głęboko wciętym rozwidlonym ogonem, długimi nogami i długim, nierzadko zgiętym w dół dziobem. Proporcjami ciała i sylwetką bardzo przypominają rybitwy bengalskie, od których są jednak większe i masywniejsze. W upierzeniu nie występuje dymorfizm płciowy. U osobników w każdym wieku występują trzy cechy diagnostyczne – połączenie dużych rozmiarów ciała, „rozczochrany” czub oraz żółty dziób. Od rybitwy bengalskiej (T. bengalensis) złotodziobe różnią się większymi rozmiarami ciała oraz dłuższym dziobem o intensywniej żółtej barwie. Podobne są również do rybitw królewskich (T. maximus), lecz rybitwy złotodziobe cechuje smuklejsza sylwetka i ciemniejszy wierzch ciała.
W szacie godowej czoło białe; szerokość białego paska zależy od podgatunku, ogółem to około 2,5–11 mm. Ciemię czarne, widoczne jako błyszcząca czarna czapeczka z długim czubem. Jego pióra ułożone są luźno, jakby potargane. Dokładna pozycja czuba wiąże się z emocjami ptaka, w neutralnych sytuacjach jego pióra są ułożone gładko lub lekko opadają, natomiast czub jest nastroszony czy postawiony podczas zalotów. Szyja, spód ciała i lotki II rzędu białe. Kontrastują z szarym grzbietem i wierzchem skrzydła. Tęczówka ciemnobrązowa. Dziób żółty, w odcieniu żółcieni chromowej (opisywany też jako cytrynowy), niekiedy u nasady z zielonkawym nalotem. Czasem jest całkowicie zielonkawożółty i pokryty nieregularnymi czarnymi plamami. Nogi czarne.
W szacie spoczynkowej ciemię ma barwę białą, pokrywają je nieregularne czarne plamy i paski. Czerń zachowuje się jedynie w tylnej części ciemienia. Ma jednak matowy odcień, miejscami mogą pojawiać się siwe pióra. Czub jest krótszy i bardziej zaokrąglony niż w szacie godowej, dziób zaś – nieco bardziej matowy.
W szacie juwenalnej pióra ciemienia mają brązowawe końcówki. Ich wierzch ciała, w tym wierzch skrzydeł, upstrzony jest gęsto brązowymi piórami, niekiedy tworzącymi pasy. Lotki I rzędu mają barwę ciemnobrązową, ich chorągiewki wewnętrzne zaś – białą. Lotki II rzędu popielatobrązowe z białymi końcówkami. Dziób przybiera kolor od słomkowożółtego po mniej intensywny szarożółty lub zielonkawożółty. Nogi czarnobrązowe, czarne, niekiedy szarożółte z czarnymi plamami.
Przedstawiciele poszczególnych podgatunków różnią się od siebie głównie jasnością wierzchu ciała oraz ilością bieli na czole. U ptaków podgatunku nominatywnego biały pasek na czole jest najwęższy, między 2,5 a 6 mm szerokości, najszerszy zaś T. b. thalassinus – do 11 mm. Największe i najciemniejsze są rybitwy złotodziobe podgatunku T. b. velox. W zachodniej części zasięgu zostają gwałtownie zastąpione przez znacząco mniejszych przedstawicieli T. b. thalassinus. Im bliżej południowo-zachodniej Afryki, tym większe mają rozmiary i tym ciemniejszy grzbiet. Ptaki podgatunku T. b. bergii są stosunkowo duże. Dalej na wschód występuje T. b. cristatus, którego przedstawiciele osiągają przeciętne lub niewielkie rozmiary ciała. Osobniki ze wschodniego Półwyspu Malajskiego i Wielkich Wysp Sundajskich są większe, podobnie jak te z Moluków, Nowej Gwinei i wschodniej Australii. Według części źródeł (Larsson i Olsen, 1995) najjaśniejszy grzbiet cechuje T. b. thalassinus, według HBW – T. b. bergii, zwłaszcza w populacji wydzielanej niekiedy do T. b. enigma. Autorzy HANZAB podają, że u T. b. bergii wierzch ciała ubarwiony jest podobnie, jak u T. b. cristatus ze wschodniej Australii, a różnice między T. b. bergii i T. b. thalassinus są podobne, jak między T. b. cristatus z różnych części Australii. Wskazuje to na potrzebę dalszych badań nad podgatunkami rybitwy złotodziobej.
Rybitwy złotodziobe całorocznie występują na wybrzeżu i wyspach Morza Czerwonego oraz od wybrzeża Somalii na południe po Południową Afrykę i Namibię. Prócz tego gniazdują na obszarze od Zatoki Perskiej na wschód przez Malediwy, wyspy Czagos, Sri Lankę, Azję Południową i Azję Południowo-Wschodnią po Australię, a do tego wyspy zachodniego i środkowego Oceanu Spokojnego (na wschód po Wyspy Towarzystwa). BirdLife International szacuje powierzchnię tego obszaru na 142 mln km². Część populacji jest wędrowna.
Przedstawiciele podgatunku nominatywnego T. b. bergii (Lichtenstein, 1823) gniazdują w Namibii, Południowej Afryce i Mozambiku. Gniazdowanie stwierdzano od Swakopmund w Namibii do zatoki Algoa (Prowincja Przylądkowa Wschodnia) oraz od delty Zambezi w Mozambiku po Durban (KwaZulu-Natal). Poza sezonem lęgowym rybitwy złotodziobe widywano aż po Luandę w Angoli. Do 2003 roku poznano 27 miejsc gniazdowania T. b. bergii w całej południowej Afryce. Niektóre były wykorzystane raz, w innych kolonie są zakładane nieregularnie. 8 znajdowało się w Namibii, 19 – w Południowej Afryce, 2 w Prowincji Przylądkowej Wschodniej i 17 w Zachodniej.
Obszar występowania T. b. thalassinus (Stresemann, 1914) obejmuje wybrzeża Tanzanii oraz Maskareny po Rodrigues, Aldabrę i wyspy Czagos. Według informacji z 2013 roku wówczas już nie wyprowadzały lęgów na Maskarenach. Na Madagaskarze rybitwy złotodziobe gniazdują na północnych i wschodnich wybrzeżach, lecz poza sezonem lęgowym spotykane są wzdłuż całej linii brzegowej. W Somalii osobniki podgatunku T. b. thalassinus zbliżają się do obszaru występowania T. b. velox, lecz do 1998 odnotowano je tam jedynie 4 razy (do 1983 roku – 3 razy), w południowej części kraju między 1 czerwca a 4 lipca. Nowe miejsca gniazdowania na Seszelach opisywano (razem z szacunkową liczebnością) jeszcze co najmniej w 2018. Rybitwy złotodziobe, również niegniazdujące osobniki, dość pospolicie występują tam przez cały rok, co sugeruje istnienie nieodkrytych kolonii lęgowych. Podejrzewano między innymi gniazdowanie na Cosmoledo, potwierdzone 2 lata później, w 2018.
Rybitwy złotodziobe podgatunku T. b. velox (Cretzschmar, 1827) występują od północno-zachodniej Somalii i Dżibuti przez wybrzeża Morza Czerwonego w Erytrei i Sudanie oraz wybrzeża Półwyspu Arabskiego po Malediwy, Sri Lankę, Mjanmę, Kambodżę, Wietnam, Półwysep Malajski i zachodnią Sumatrę, a dawniej również południowo-wschodnią Tajlandię. Populacja z zachodniej części tego obszaru ma swoje zimowiska wzdłuż wybrzeży na południe po Kenię (do okolic Ras Iwetine, na szerokości około 4°S). W Indiach rybitwy złotodziobe gniazdują na Lakszadiwach, Vengurla Rocks (na południe od Ratnagiri), w Sundarbanach i na Moście Adama, a prócz tego na skalistych wysepkach u wschodnich i południowo-zachodnich wybrzeży Sri Lanki. Są jednak obecne o różnych porach roku wzdłuż wybrzeży całego kraju i prawdopodobnie gniazdują na innych indyjskich wyspach. Pojedyncze osobniki odnotowano w Izraelu i Jordanii (przed 1994). W lipcu 1997 po raz pierwszy stwierdzono lęg w Egipcie. Jeszcze w 1922 gniazdowały w Iraku na wyspie Booneh nieopdal Al-Fau, co najmniej do 2010 nie było nowych doniesień.
Zasięg występowania T. b. cristatus (Stephens, 1826) nie ma jasno określonej zachodniej granicy. Wiadomo, że rozciąga się od wschodnich Chin przez Malezję i Filipiny na północ po Riukiu, gdzie prawdopodobnie rybitwy złotodziobe gniazdują. Rzadko widywane są dalej na północ, choć odnotowywano je na północy Honsiu. Dalej na wschód ich zasięg ciągnie się po Tuamotu, Wyspy Towarzystwa i Polinezję ogółem. Obejmuje również wybrzeża Nowej Gwinei wraz z przybrzeżnymi wysepkami, zachodnią, północną i wschodnią Australię (w tym Bramble Cay w Cieśninie Torresa) oraz znaczną część wysp zachodniego i środkowego Oceanu Spokojnego, między innymi Mikronezję. Na południe sięga do Nowej Kaledonii, Fidżi i Tonga.
Część populacji rybitwy złotodziobej prowadzi osiadły tryb życia lub przemieszcza się jedyne w pobliżu kolonii lęgowych.
Osobniki podgatunku nominatywnego po zakończeniu lęgów rozpraszają się wzdłuż wybrzeża Afryki Południowej. Zagęszczenie rybitw złotodziobych jest w tym regionie wyraźnie większe w niektórych miesiącach. Przykładowo w Kwazulu-Natal oraz przyległej północnej części Prowincji Przylądkowej Wschodniej (dawne Transkei) na jesieni występują najmniej licznie, a zimą i wiosną stwierdzane są częściej – prawdopodobnie pojawiają się ptaki gniazdujące na zachodzie. Przedstawiciele podgatunku T. b. velox zwykle przemieszczają się w obrębie obszaru gniazdowania. Osobniki występujące na Bliskim Wschodzie po zakończeniu lęgów przemieszczają się jednak na południe i zimują wzdłuż wybrzeża wschodniej Afryki, od Egiptu po Kenię. Niewiele dociera na południe od równika. W populacji T. b. cristatus część ptaków jest wędrowna. Mimo ponownych stwierdzeń oznakowanych ptaków daleko od kolonii nie ma dowodów na podejmowanie regularnych wędrówek długodystansowych. Niektóre pojawy mają charakter przypadkowy. Rybitwy złotodziobe przemieszczają się też na nowe miejsca żerowania, do których zdają się napływać małe ryby. Występuje dyspersja polęgowa.
W pobliżu kolonii znajduje się obszar skupiający tokujące grupy rybitw złotodziobych oraz potencjalne pary, odbywają się tam również kopulacje. W języku angielskim ta część kolonii nosi nazwę „club” i u wielu gatunków ptaków morskich jest miejscem łączenia się w pary oraz gromadzenia się ptaków przed lęgami, a ponadto w swoim czasie wolnym pojawiają się w nim dorosłe osobniki z kolonii, te jeszcze niegniazdujące i młodociane. Na noclegowiskach może gromadzić się do 1600 osobników, jednak często nocują mniej licznie. Oprócz rybitw złotodziobych skupiają się w nich rybitwy innych gatunków i mewy. Kolejne ptaki przybywają na noclegowiska jeszcze długo po zmroku; rybitwy złotodziobe żerują lub są jeszcze aktywne do 2 godzin po zachodzie słońca. Za dnia odpoczywają w przerwach przed powrotem na żerowiska. Pojedynczo przesiadują również na skałach, masztach czy bojach.
We wszystkich regionach znaczącą większość pożywienia rybitw złotodziobych stanowią ryby. Mniejszy – kilkuprocentowy lub niższy – udział w ich pokarmie mają głowonogi, skorupiaki i owady. Gady i owady mogą być zjadane sporadycznie. Rybitwy złotodziobe są generalistami pokarmowymi i łatwiej od części ptaków morskich dostosowują się do okresowych zmian w dostępności pożywienia.
Zarówno dorosłe, jak i młode osobniki zwracają pokarm po złapaniu w reakcji na stres, co wykorzystuje się do pozyskiwania i analizy pojedynczych porcji pokarmu. Ta tradycyjna metoda może być zbyt inwazyjna dla rybitw i bardziej podatna na błędy wskutek subiektywności badaczy. Alternatywną metodą jest ocena zdjęć zdobyczy w dziobie, którą z powodzeniem przetestowano w Południowej Afryce. Długość ryb dominującego w diecie gatunku oszacowywano z dokładnością poniżej 1 mm i precyzją około 0,5 mm (patrz: dokładność i precyzja metody pomiaru). Ponadto liczba zidentyfikowanych gatunków ponad dwukrotnie przewyższała tę poznaną dotychczas dzięki badaniu zwróconego pokarmu.
Rybitwy złotodziobe są monogamiczne, więź z partnerem utrzymują w ciągu całego roku, niekiedy również w kolejnych. W przypadku niedostatku pożywienia lęgi w danym roku mogą się nie odbyć. W jednym sezonie lęgowym rybitwy złotodziobe pozostają w kondycji rozrodczej przez 11–13 tygodni. Poznawanie się przyszłych par, toki i kopulacja mogą odbywać się do 120 km od najbliższych terenów lęgowych, jednak większość rybitw złotodziobych znajduje partnera w miejscach odpoczynku, które są oddalone od 80 m do 8 km od kolonii. Pary nie pojawiają się w pobliżu samych miejsc gniazdowania do momentu tuż przed zniesieniem jaja. Wówczas w ciągu jednego dnia mogą wybrać lokalizację i przygotować gniazdo.
Na północnych wyspach Morza Czerwonego okres lęgowy rozpoczyna się co najmniej na początku maja. Im dalej na południe, tym później się rozpoczyna. Na wschodnim wybrzeżu Australii nie zaobserwowano związku między szerokością geograficzną a porą gniazdowania lub synchronizacją lęgów. Sezon lęgowy jest jednak krótszy niż na wybrzeżach Australii Zachodniej. Długi sezon lęgowy prawdopodobnie umożliwia ciepły prąd morski Leeuwin, który podczas tamtejszej zimy napływa na południe z regionów tropikalnych, powodując większą obfitość pokarmu.
Na Seszelach stwierdzono dwa okresy składania jaj. W południowej części Australii Zachodniej okres składania jaj trwa od końca marca do końca listopada, ale najwięcej zniesień przypada na przełom marca i kwietnia (jesień) oraz przełom września i października (wiosna). Nie stwierdzono tam przypadków dwukrotnego przystąpienia do lęgów. Poszczególne osobniki zachowują swój cykl roczny, stąd rybitwy gniazdujące na jesieni i na wiosnę można uznać za odrębne populacje. Prawdopodobnie w południowo-zachodniej Australii (w strefie subtropikalnej) zaczęły się osiedlać rybitwy złotodziobe z północy (ze strefy tropikalnej), które występują na jednym obszarze z pierwotnie zamieszkującą go populacją gniazdującą na wiosnę.
Poniższy wykres przedstawia czas trwania sezonu lęgowego – i okresu składania jaj, jeśli to możliwe – w różnych częściach zasięgu.
Źródła dla poszczególnych regionów – Namibia, Południowa Afryka, Madagaskar, Seszele, Tanzania (w tym Latham Island), Somalia, Erytrea, Sudan, wyspy Zatoki Perskiej, Indie, Tajwan, Filipiny, Australia Mikronezja (atol Chuuk).
Gniazdo ma formę płytkiego zagłębienia w płaskim piaszczystym podłożu, na nagiej skale, wśród szkieletów koralowców (koralowiny) albo w niskiej roślinności. Może być pozbawione wyściółki lub być wyłożone cienką warstwą kamieni, muszli mątew („sepii”), trawy, guana i muszli. Zagłębienie to w Australii ma 0,15–0,30 m średnicy. W Afryce na Latham Island (Zanzibar, Tanzania) jest to 0,21±0,5 m (0,14–0,34 m; n=20). Zbliżone średnice miały gniazda na dwóch południowoafrykańskich wyspach: Dassen 17,4±0,015 m (0,15–0,21 m; n=95) i Schaapen 16,6±0,014 m (0,14–0,21 m; n=100). Roślinność początkowo otaczająca gniazda może całkowicie obumrzeć wskutek zanieczyszczenia odchodami wysiadujących rybitw.
W koloniach, dzięki dużemu zagęszczeniu, gniazda niekiedy niemalże przylegają do siebie, a dorosłe osobniki mogą stykać się dziobami. Zagęszczenie gniazd zmienia się jednak w zależności od lokalizacji, między poszczególnymi koloniami i w różnych latach. Odnotowane zagęszczenia gniazd to między innymi: w Południowej Afryce – 8,2±0,8 gniazd/m² (Dassen Island), 6,1±1,6/m² (Schaapen Island) i 7±2,5/m² (Robbeneiland); Latham Island (Tanzania): 8,4±1,52/m² (ogółem 6–10/m²); w Sudanie: 7–8/m²; na wyspach Zatoki Perskiej: 6,5–8,4/m²; w Australii: 0,97–1,04/m² (One Tree Island) i 6,3/m² (Eagle Island). W 2012 w kilku koloniach na irańskiej wyspie Dżazire-je Nachilu spośród niecałych 27 tys. gniazd blisko 92% należało do rybitw bengalskich, a pozostała część – do złotodziobych; zagęszczenie gniazd obydwu tych rybitw wynosiło 10,73±0,14/m².
Zniesienia liczą przeważnie 1 jajo, blisko 1% z nich (lub mniej) składa się z 2 jaj. Tak niski odsetek stwierdzono w populacjach z różnych części zasięgu. Średnia wielkość zniesienia i odsetek gniazd z 2 jajami (podany w nawiasie): 1,02 jaj/gniazdo (2% z ponad 15 tys. gniazd; 11 stanowisk w Południowej Afryce); 1,03±0,18 jaj/gniazdo (3,4% gniazd; opuszczona w 2013 kolonia na Robbeneiland); 1,01 jaj/gniazdo (1,79%; 3 ze 167) na Aldabrze; 1,01 jaj/gniazdo (1,01% z 1004 zniesień; One Tree Island w południowej Wielkiej Rafie Koralowej); na wyspach Zatoki Perskiej 2 jaja znajdują się w 0,0–0,8% zniesień. Ubarwienie skorupki jest wysoce zmienne, podobnie jak pokrywające ją wzory. Kolor tła waha się od białego po kremowy lub łososiowy, niekiedy wrzosowy (jako odcień fioletu). Wzory cechuje zabarwienie od głębokiego ciemnego brązu przez intensywnie kasztanowe po jasno rdzawobrązowe. Są to kropki, plamy i różnokształtne motywy przywodzące na myśl alfabet arabski.
Świeżo złożone jaja rybitw złotodziobych po raz pierwszy zbadano u T. b. bergii po gwałtownym opuszczeniu kolonii na Robbeneiland w 2013. Ich wymiary wyniosły średnio 62,2 × 42,3 mm (56,3–66,9 × 39,8–45,3 mm; n=105), masa natomiast – 57,9±3,72 g (n=146). U T. b. thalasseus z Latham Island: średnie wymiary – 59,1 × 40,3 mm (55,6–62,3 × 37,8–42,3 mm; n=20), średnia masa – 51,4±3,8 g (43,6–57,6 g; n=20). Wymiary jaj u przedstawicieli T. b. cristatus zebrano między innymi w atolu Chuuk (Mikronezja): 57,2 × 40,5 mm (54,0–63,0 mm × 38–48,5 mm; n=27) oraz w Australii: 61,2 × 41,1 mm (56,3–65,6 × 39,6–42,8 mm; n=15) oraz 58,7 × 40,9 mm (55,4–63,5 × 38,1–43,9 mm; n=20). Średnia dla T. b. velox, z różnych części zasięgu: 61,1 × 42,8 mm (53,8–68,6 × 39,8–46,2 mm; n=250).
Okres składania jaj w poszczególnych podkoloniach jest krótszy. Przykładowo na One Tree Island wyniósł 18 ± 11,5 dnia, a w skali całej kolonii – 53 dni. W dwóch podkoloniach na Eagle Island składanie jaj trwało ponad 18 oraz 13 dni, łącznie 27 dni; w następnym sezonie lęgowym trwało 25 dni. Na wyspach Dżazire-je Nachilu i Omol-Karam w koloniach mieszanych z rybitwami bengalskimi synchronizacja występuje w obrębie gatunku – jest to 8–12 dni u T. bergii i 8–17 dni u T. bengalensis oraz 27–28 dni w skali kolonii.
Wysiadywanie trwa od 21 do 30 dni, uczestniczą w nim obydwoje rodzice. Wraz z postępem inkubacji zmieniają się coraz rzadziej. Czas spędzony na gnieździe jest wysoce zmienny. Na One Tree Island mierzono go w kolonii, w której okres wysiadywania był mało zróżnicowany (28±1 dni), a w wybranej podkolonii ostatnie jaja pojawiły się 13 grudnia. Podczas czterech dni – 12 i 15–17 grudnia – rybitwy na gnieździe spędzały od 41±14 do 213±26 minut. W Zatoce Adeńskiej widywano osobniki, które zamiast wysiadywania stały z rozłożonymi skrzydłami, ochraniając jajo przed przegrzaniem.
Opieką nad potomstwem zajmują się obydwa ptaki z pary. Po 2 do 5 dni młode są gotowe do opuszczenia gniazda, choć mogą zostać w nim i do 3 tygodni po wykluciu. Średnia powylęgowa masa ciała piskląt w trzech australijskich koloniach (Lipson Island i Rocky Island w jednym sezonie oraz Troubridge Island w dwóch kolejnych sezonach) wyniosła 40,8 g, 37,7 g oraz 41,3 g i 37,6 g. Ich asymptotyczna masa ciała (oszacowana końcowa masa osobnika dojrzałego) wyniosła średnio 285,5 g, 277,7 g oraz 259,2 g i 295,8 g. Połowę tej masy uzyskiwały przeciętnie po 15,3, 14,5 oraz 13,5 i 14,7 dniach życia. Na Dżazire-je Nachilu powylęgowa masa ciała wyniosła 39,43±0,49 g, połowę asymptotycznej masy ciała młode osiągały po 21 dniach życia. Niektóre po opuszczeniu gniazda łączą się w „żłobki”, w których pozostają do osiągnięcia zdolności do lotu. Największe składają się z niemal 300 piskląt. Grup młodych rybitw pilnuje kilka dorosłych osobników, lecz każde pisklę karmione jest przez własnych rodziców. W koloniach mieszanych z rybitwami chińskimi ich pisklęta dołączają do rybitw złotodziobych. Pisklęta, które nie zbierają się w „żłobki”, pod opieką jednego z rodziców rozchodzą się po terenie kolonii – opuszczają już okolice gniazda. Około tygodnia po uzyskaniu lotności młode podążają za rodzicami na żerowiska. Stają się w pełni opierzone po około 35–43 dniach życia.
Niektóre dołączają do żerujących rodziców niecały tydzień przed pełnym opierzenie, inne nadal czekają na pokarm. Część opuszcza wyspę z rodzicami 13–19 dni po uzyskaniu pełnego upierzenia. Rybitwy złotodziobe stają się niezależne po co najmniej 4 miesiącach życia. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 3 lat (choć część źródeł mówi o 2 latach). Do 6. roku życia mogą jednak nie przyłączyć się do kolonii ze względu na niewystarczające do gniazdowania zasoby pokarmu. Partnera mogą szukać w najbliższym otoczeniu, by dopasowane były ich roczne cykle rozrodcze. Przeżywalność oszacowano w populacji T. b. bergii na podstawie danych uzyskanych przez ponad 40 lat obrączkowania południowoafrykańskiej populacji. Wynosi ona (w nawiasie 95% przedział ufności): w pierwszym roku życia – 0,80 (0,73–0,85), w drugim roku życia – 0,93 (0,90–0,95), u osobników w wieku ponad dwóch lat – 0,93 (0,91–0,95). W 2013 zaobserwowano 34-letniego osobnika, który w 2018 był najstarszą znaną rybitwą złotodziobą. Do lęgów przystępują jeszcze co najmniej 20-letnie osobniki; w Australii najstarszy miał 29 lat.
IUCN uznaje rybitwę złotodziobą za gatunek najmniejszej troski od 1988 (stan w 2021). BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie stabilny ze względu na brak widocznych spadków liczebności.
